En büyük becerim; kendimi insan şeklini almış her oduna bağlayabilme yeteneğim.
Sevgili, dost, arkadaş veyahut herhangi bir tür insan ilişkilerinde durum değişmiyor.
Eşek’lik bende desem bu kendime düpedüz hakaret olur bilirim.
Zira Eşeği bir başkası bağlar, oysa ben bunu kendim yapabiliyorum..
Hadi bin güçlükle kurtuldum diyelim, o zamanda bağlı kaldığım zamanların hatırasından mutlu anılar aranıyor oluyorum.
Bu aşırı melankoli örseledi ruhumu..
Şu günlerde yerleşik psikolojiye sahip olamadığım için, doğru yargıyı düşünceye katmakta zorlanıyorum.
Fikir üretmekteki kabiliyetim köreldiğinden, ön tedbirde ufuk sahibi olmam güçleşiyor.
Her hareketimle deneyimin sonuna doğru sürükleniyorum. Netice benim içinde tamamen sürpriz oluyor..
Duygu durumlarımın söz, yazı karşılığı yok,.
Tezekten gül yapıp anlamlandırmanın gaye biçimi sanki tüm bu yazdıklarım.
Ben bütün bu ayrıntıları toparlayıp bir ifade biçimine çabalarken,
Yüküme el atması gereken ruhumun hasta yatağından muzipçe göz kırpışını hissediyorum.

Canım yanıyor mu ? hayır.
Lakin bir şey oluyor, her şey gibi, tek şey gibi her şey...