Nefes almaların düşlerine umutları bağlamaktı asıl amaç ama pek de kolay olmayacaktı…

Dünlerde yaşamdan korkmamıştık, yaşam savaşından da, hele nefes almalardan dahi
hiç korkmamıştık, nefeslerle koşmaktan da, araya yılları dahil ettik…
Yaşamdan korkmadan, yaşam savaşı verme azmiyle…

Çoğu zamanlar daraldı nefeslerimiz, çoğu zaman da boğazımıza takıldı kendi nefesim boğulurcasına…
Düşlerimiz zaman hızında sıralandı, gözlerimizin önünden korkmadan tıkanmamak için nefeslerimizi koyulaştırdık…
Amacım, yaşamam ve yaşamda varlık savaşında var olmaktı, deneyim ağırdı, benliğimizden çok şeyler eksildi, eksildikçe eksikleştik nefeslerde…
Sonra tek tek sevdiklerimiz ve nefret ettiklerimiz uğradı hep düşlerimize, umursamamazlık zırhı delindi öfkeler ile özlemediklerimize…

Kaç gün sonu yalnızlığımın peşindeki korkulardı bunlar ve kaçında bedenimizden parçalar dökülmeden sıyrıldık zamana ve de benliğimizdeki özlediklerimize…

Geceler çok uzundu, tan ağarmaları çok uzaklaşmıştı, oysa umut iki avucumuzla tutmuşçasına sanki avuçlarımda ıslanmıştı ve olmayasıya beklenmeyen sabahtı içimi bir anda ısıtan…
Mustafa yılmaz