yollarda gitmeyi seviyorum. hatta bazen hiç bitmesin diyorum. doğayı, insanları seyredim sonra. yolculukta susmayı da tercih ediyorum ama..cam kenarı ve radyonun sesi kãfi bana..uzun yolculuk olsun bir de..

öğrencilik yılları aksiyonlu ve tempoluydu. mutlaka bi şeyler olmuştur da benim aklıma nedense durakta yusuf'un elinden kaptığım o biletler aklıma geliyor. otobüse koşa koşa yetişiyorum durak kalabalık insanlar sıraya dizilmiş yusuf da sonlarda bi yerde garibim. tertipli ve düzenli o. benim gibi paspal dağınık değil yani. aynı saatte hep dakik ve aynı pozisyonda hazırol'da dururdu gölgesi. o yüzden onun bileti elinin altında olurdu hep. ben biletimi bulup çıkarana kadar otobüs yarı yola varırdı belki.

'Yusuf biletini versene!' diyorum. sesini çıkarmıyor, şaşırmış gibi ama elindeki bileti yine de uzatıyor bana. zaten tıka basa olan otobüse bir de biz abanıyoruz merdivenlerinden. bazen kapı kapanmazdı ve bi süre insanlar yarı gövdelerini dışarda rüzgarla beraber havalandırmak zorunda kalırdı. 'bakın beyler arkalar bomboş! ilerleyin ablacım ilerleyin siz de şöyle' naralarıyla üstelik. ben yusuf'u arkamda sanıyorum, meğer değilmiş. şoför otomatik kapıyı kapatıyor o sıra. ayakta terli kauçuk derisine tutunuyorum hemen. durakta tek bir kişi kalmış. o da bizim mağdur Yusuf. gözleri hâlâ şaşkınlıkla mahzun bir şekilde bana bakıyor dışardan. o otobüsü kaçırmamam gerekiyor yoksa akşam karanlığına kalacağım ve bu beni son derece ürkütüyor ama öte yandan içimdeki pişmanlık ve yusuf'a duyduğum acımayla karışık vicdan azabı da yine had safhada.

ben sağ selim eve varıyorum varmasına da aklım yusuf'ta. evdekilere ne diyeceğim şimdi? ya yengem kapıdaysa? hangi yüzle kadıncağıza oğlunun biletini kaptığım gibi otobüse bindiğimi ve onu orada yalnız bıraktığımı söyleyeceğim? kafamda türlü türlü hesaplar yapıyorum böyle içim içimi yiyor. bi yandan da kızıyorum bizim şapşala 'ulan ne salaksın! binsene işte senin cüzdanın ceketinin cebinde zaten!' diye..oysa bütün bunlar kendimi haklı çıkarmak için uydurduğum sudan ucuz bahaneler. biliyorum da yediremiyorum kendime işte.

tahmin ettiğim gibi yengem köprüye çıkmış, kollarını birbirine bağlamış, çatık kaşlarıyla yusuf'un yolunu gözlüyor. haydi bakalım sıkıysa söyle meral hanım yusuf'u nasıl kazıklayıp ektiğini!..'valla bilmiyorum yenge yusuf'u falan görmedim, ben de gelmiştir diye tahmin ediyordum..halla halla nerde kaldı ki bu saate kadar?'. ufak at da civcivler yesin. bizim atakan'ın da tavukları, yavru civcivleri vardı böyle habire kömürlüğün damından aşağıya fırlatıp duruyordu da ben neyime güvenip böyle işlere kalkışıyorum onu da bilmiyorum.

yok abi yol boyu uzun uzun düşündüm zaten neyse ki düşünecek vakiti bana sağlayacak kadar ters bi yerde kalıyoruz. yengemle yüzde doksan dışarda karşılaşacağız ondan kaçış yok o kesin. yalanın da kimseye bi faydası yok. kalıbıma da uymuyor zaten beceremiyorum. fırçayı yiyecek olan yine yusuf. öyle de öyle de atarlanacak yengem. ters kadın çünkü. doğası gereği illa ki bağırıp çağıracak. bana değil ama olan yusuf'a olacak yine. onun üstünden bana göndermeler yapıp etimi çiğ çiğ yiyecek huyudur kadının. 'al işte rahatladın mı? bak senin yüzünden oğluma bi ton laf söyledim seni gidi arsız!'..

böyle düşüne düşüne gidiyorum yolda. ineceğim duraktan sonra daha bi o kadar da yürüme yolum var neyse ki. belki daha mantıklı şeyler gelir aklıma ama maalesef eseri bile yok ortada. kafam kazan gibi kaynıyor ama boş boş fokurduyor. Yusuf'un adına üzülüyorum 'ne vardı binseydi yani inatçı keçi!'. biraz daha yolda oyalanim bari belki denk geliriz birbirimize. durakta iniyorum ağır ağır ilerliyorum. para, altın düşürmüş gibi sık sık arkama dönüp bakıyorum. piyasada serseriler, ayyaşlar herkes var da bi bizim yusuf kayıp işte!

hantal hantal yürüdüğüm halde bizim eve vardım. dört yüzü ayrı telden çalan dış cepheye yanaştığımda yengem de ellerini bağlamış bizim dört beş metrelik köprüde koğuş ağası gibi bi ileri bi geri voltasını atıp duruyordu. gel de anlat bu kadına derdini. huysuz karı anlamaz ki!

"ha meral geldin mi? (yok yenge aslında meral cadalozu hãlã durakta da şu anki hayaleti sana nasıl söyleyeceğini bilmiyor bi türlü) ee hani bizim yusuf nerde?"
-ha yusuf mu? şeyyy..ya yusuf..merak etme ya gelir birazdan..
"niye sen görmedin mi yusuf'u?"
-eeeh gördüüüm!
"e nerde kızım o zaman?"
(yusuf'un heykelini diktim o durağa sinirden kuduruyordur şimdi merak etme sen. şimdi sana söylerim söylemesine de sen de beni uzaya fırlatırsın gibime geliyor da onun için kıvranıyorum böyle napim)
-ya yenge ne bilim senin bu oğlun da ayrı bi cins ha!.duraktaydı işte binmedi ben ne bilim?
"halla halla niye ki bileti mi yoktu acaba?"
-vardı vardı da..şeyy.. şey ya işte
"kızım çatlatma beniii! geveleyip durmasana n'oldu" (tahmin ettiğim gibi yengem ileri vitese sarmaya başladı tutturabilene aşk olsun!)
-şimdi şöyle yenge sana anlatim..ben koştur koştur itobüse zor bela yetiştim baktım yusuf halihazırda duruyor. yusuf biletin var mı? dedim 'var' dedi, versene dedim verdi sağolsun sonra ben bindim o kaldı odun gibi öyle durakta işte.. ne bilim? bilseydim almazdım ki hay aksi görüyo musun?
"haaa öyle miii? ma bu ne diyor, ne olcek şimdi?"
-üzgünüm yenge yapacak bi şey yok bekleyeceğiz artık gelir şimdi
...

yusuf da çok geçmeden geliyor zaten. geliyor ama belli bana belli etmese de gözleri ateş püskürüyor. haklı çocuk n'apsın!.

-yusuf! la oğlum niye otobüse binmedin?
"sen aldın ya biletimi!"
-e sende başka bilet yok muydu?
"vardıı!"
-eeeh daha ne o zaman?. ben çantamın içinde hemen bulamam nasıl olsa sen ceketinin cebinde, cüzdanından hemen çıkartıp uzatırsın diye aldım senden. çok özür dilerim yani seni zor durumda bıraktım şimdi
"yok ya önemli değil! başka otobüs mü yok sanki" dedi sonra başı önünde kapıdan içeri girdi .

aradan birkaç gün geçti ben yine paldır küldür otobüse daldım elimde yusuf'un biletiyle. o da yine aynı şeyi yaptı inadına. duraktan bana el sallarken ben de ona gülüyordum. bu sahneyi üç mü dört mü oynadık böyle sonra baktım bu böyle olmayacak bi daha da ne biletini aldım, ne de yarı yolda bıraktım yusuf'u..

ama o bizi bırakıp gitti işte sonunda..öyle biletsiz..hilesiz, hurdasız..gideceği varsa gidiyor insan..arkasına dönüp bakmıyor bile.

ona daha söyleyeceklerim vardı..öyle boynu bükük çıkıp gitti aramızdan o'ysa...

p.s: yazıyı okuduktan sonra ekranda on -on beş dakika gözlerimi boş boş gezdirdim..ne yazim ki şimdi dedim..ne yazim?. benim aklımda hep o bi durak var işte..orda uzun uzun bekliyorum yusuf'u..tabi bir de yusuf'un kaçırdığı hurda otobüslerin buğulu camından gökyüzüne kuş resimleri çizmek var..yüzüme söyleyemediği, içinden sayıp sövdüğü ne varsa o kuşun kırık kanadında, kafesinde mahkum hepsi...