Kimi zaman sevdiğimiz insanın sevgisinden emin olmak isteriz. Bazen bir sözcüğü ile ayaklarımız yerden kesilirken bazen de kem bakışıyla iç dünyamızda depremler yaşarız.

Rahmetli annem, köylüydü, ama akıllı bir kadındı. Zaman zaman onunla fikir ayrılıklarına düşmüş olsak da öyle anlarımız olurdu ki, verdiği yanıtlarla "zınk" diye mıhlanırdık olduğumuz yere.
Bir gün hiç unutmam, ona şöyle bir soru sormuştum:

" Anne birinin seni gerçekten sevdiğini nasıl anlarsın?"

Yanıtı iç Anadolu kadınlarının ki gibiydi:

"Onunla soğan yerdim."

Şaşırmıştım. Kahkahalarımın arasına sıkıştı nidalarımla sorularım:

"Nasıl? Soğan mı? O da nasıl oluyor yahu!?"

Annemin mantığına o gün bir kez daha hayran kalmıştım:

"Bak kızım, önce kuru fasulye pişireceksin. Soğanı da şöyle tam ortasından yumruklayıp kıracaksın. Sonra da bir tabağa koyup, masanın tam ortasına yerleştireceksin. Eğer seni seviyorsa soğanın ortasında bizim CÜCÜK dediğimiz en güzel yeri vardır. İşte onu sana yemen için uzatır. Kendisi yemez."

Eh işte, soğanın cücüğü; annemin sevme sanatının püf noktalarından biriydi usumdan yuvarlanan...

Işık içinde uyusun...

Emine Pişiren-2017