GÖKLER YEDİ KAT

Her harf bir aşk, her harf bir hayat bazen.
Her kelime sevdanı saplıyor kalbimdeki sensizliğe.
Özlediğim ve içimdeki sen; Duygu denizlerinin eri-şilmez derinliği idi.
O geniş ufuklar seni tutabilmek, sarabilmek için sana açtığım kollarımla seni bulabilmek istediğim zaman.
Her mısra perçinliyor seni gönlüme;ve her çiçek bir sevda damlası gibi sırtlayıp ta hasretimi kanat çırpıyor sana doğru çığlık çığlığa.
Hep seni düşlüyorum her cümlede;geçmişin anılarını işliyorum gecenin karanlık yüzüne ve oturuyorum saatlerce hayallerimin üstünde.
Ve sonunda anlıyorum ki; Anlamadın, anlayamadın anlatmak istediklerimi.
Belki sevdam yetmedi.
Belki zaman; İncecik bir kalem ucundan boşaltmaya çalıştım sana içimdekileri yeterli gelmedi.
Beynimde, kalbimde, ruhumda tüm bedenimde ve bütün benliğimde ne varsa verdim sana. Fakat sen hasreti bıraktın bana.
Ne gecelerimin ve nede gündüzlerimin sırlarını anlatamadım sana.
Bazen doğan günleri anlatmak isterken ben, sen hadi gel batıralım güneşleri dedin. Tam batan güneşlerle hüzünlenirken, doğan güneş şarkıları vardı dudaklarında.
Sana olan sevdamı karanfilim; En güzel aydınlıklarda ki ebem kuşağı renklerde uçan eflâtunlara gök yüzü maviliklerindeki bembeyaz bulutlara, güller üzerindeki çeş-
mi bülbül gözlü kuşlara ve en güzel renkleriyle kelebeklere benzettiğimi anlatmak mümkün olmadı.
Bu kalp pırıltılarındaki sevgiyi anlatamadan hasreti bıraktın bana.
İşte bu yüzden ben şu incecik kalemimin ucundan en güzel aşk nağmelerini, bütün renklerden gözlerinin harelerini dilendim. Bütün sevda şarkılarından seni dilendim.
Ve bu topladıklarımla seven gönüllere bir sofra kurdum!
İsteyen istediğinden istediği kadar alsın diye.
Kalplerdeki en gizli sevdaları çıkardım gün yüzüne kalemimin kustuğu sevdalardaki acılarla.
İşte gözlerini kapatıp ta dinliyor insanlar bunu.
Her seven kendini, kendi sevdalarını buluyor bu senin için yazılanların ufkunda.
Ancak kimse benim sevdamı anlamadan benim hasretimi görmeden benim duygularımı önemsemeden kendi anladıklarını anlıyorlar.
Bazen düşünüp daldırıyorum insanların içine elimi ve görüyorum ki her yer bulanık. Hiç biri bu sevdam kadar net benim sevgim kadar gerçek değil.
Anlıyorum bir kere daha sana olan sevdamın ne kadar büyük olduğunu.
Ve sonunda açınca gözlerimi anlıyorum büyük bir acı ile gerçekleri.
Hasret taşları yağıyor başıma.
Biliyorum gökler yedi kat.
Ve başlıyor ruhum hayalinle birlikte bu katlara yükselmeye.
Göğün her katında sevdan ile yüzlerimi yıkıyorum.
Hayrettin TARHAN