Size itiraf edeyim pek yazı okumuyorum değerli CAN,,

Ama sizin yazılarınızı çok içten,samimi,güzel ve bir o kadar değerli buldum,,,tamamı insanlık ve sevgi dolu,,bu yazınızda bambaşka,,,

Bende günü gelince savaş çocuklarına,mağdurlarına ölümsüz bir şiir düşünüyorum,,,

Her şey o güzel gönlünüzce olsun,,,

mutlu günler diliyorum

Ütüsü yok hayatın. Olmadı hiç, olmayacak!
Ondandir belki de yüzümün deltasında oluşan derin izler belki takip etseler acımı yüreğimde binlerce annenin sessiz sedasız akan gözyaşını da görecekler.
Hayat çok acımasız be can kuşum ama en zor olanı ise çaresizlik.

güç ve erkin olduğu her toplumda ezici güç unsuru da vardır. bu ezici güç gelişmiş gelişmekte ve gelişmemiş her toplumun sınıfsal ayrışması ve kuvvetler keskinliği ile ciddi yaralara gebedir.

ne yazık ki toplumun bu ezici realitesinde en çok zarar gören çocuklar.


saygı ile.

dünyada en çok çocuklara şiddet var..her anlamda..

Resme bakamıyorum dahi içim kıyılıyor..
ve bazıları öylece durup bakıyor duyumsamadan zafer kazanmış gibi.
Neyin savaşı bu, neyin dehşeti..
Bu resim hiçbir tabloya sığmıyor, sığmayacak da..
Emperyalizm belası, sizi yine kendi kendinize kırdırsın !!

Ağlamasın gülücük kuşları
ellerimizden uçup gitmesin masumlar.

Çok sevgimle.

:(


rabbime havaledir insanlıktan çıkmış , gözü dönmüş yaratıklar.

O fotoğrafla dünya liderlerin; daha doğrusu o vahşeti yaratanların yüzüne tükürmeli ve tükürmek isterdim...

O fotoğraf, insanlığın yerin dibine geçtiğinin fotoğrafı...


Allaha havale etmek yetersiz, ses vermek, duyarlı olmak ve insan, insan olmak gerekir. Savaşlarda, vahşetlerde emeği olan herkesi lanetliyorum...



Allah, aynısını bu vahşeti yapanların kendilerine de yaşatması en büyük temenimdir.

Ağlamamak elden değil, çok acımasızca...

Zulum kime yapilirsa yapilsin uzulecegimiz
Zalim kim(den) olursa olsun telin edecegimiz gun

Belki o gun

Kalani zalimlerin satranc oyunu

Emperyalizm, savaş tüccarları, Ortadoğu, cehalet... Bu dünya daha çok üzülecek çocukların ölümleri için. Kendi ülkemizde de ölüyor çocuklar, onları bile göremiyoruz, bilmiyoruz, duymuyoruz. Çünkü biz bize öğretilen, dayatılan tasarlanmış boş bilgilerle donatılıyoruz. Kendi ülkemizi anlamaktan acizken dünyanın öbür tarafındaki ölümleri nasıl anlayacağız?


Kısmetse Olur'u izleyen bir toplum, alt yazıda bir kaç saniye geçen bir haberde yüzlerce kişinin ölümüne yol açan ve sadece "sarin gazı ne acaba?" yaklaşımıyla bakan, sonrasında kısmetse olur'una geri dönen bir toplum bilinçli olarak yaratıldı.


Geride bir kaç üzülme ustası da gözyaşı döküp şiire gömer yüreğini.
Bu böyle devam edip gider.


Fazla uzağa gitmeyelim; hemen hayatımızın yanıbaşında
ülkenin, insanların, yasaların, yaşamların, özgürlüğün ve geleceğin düğmesini bir kişinin eline verip vermemeyi tartışan bir toplumuz biz, bu bizim gerçeğimiz ve nerdeyse başa baş giden oranlar.


Buradan yola çıkın ve kişi başına düşen kusursuz yalnızlık oranını hesaplayın
Nasıl, basit değil mi?


Yazına farklı bir pencereden bakmak istedim, hoşgörüne sığınarak
Sevgilerimle...

cocuk gözyaşlarında boğuldu insan oğlu dediğimiz akıllı varlıklar.hangi değer bir gözyaşına hangi yaşam onların icin kutsal ve kim düzeltir dünyanın bozuk gidişine yazık yazıktı teknoloji cağı daha sağır daha kötü ,,,,insanlık öldü mezar yerleri bile yok ,hangi toprak almak isterki o kücük ellerin ve o masum bedenleri ,ALLAH yardımcıları olsun baska kime güvenirizki...

ve hiç bir şavasın gallibi olmadığı gibi ,bir bedenin canına kıyanlar bu dünyada nasıl uyuyorlar anlamak ve alışmamıza nasıl idrak ederlerki insanlığımdan nefret ediyorum ,,,bunları yapan baska varlıklardır..

keşke bir kedi olarak dünya ya geleydim...insanları tanıya tanıya hayvan sever oldum...


gülücük kuslarının ALLAH yardımcıları olsun...baska kimseye emanet edilmez..


""Gülücük kuşlarının yeşil kıkırdamalarına kimyasal silahla saldıran toplumu,""
""Allah’ Helak’ etsin amin."""

yüreğine sağlık ,,,
göynün incilmesin güzel insan...saygılarımla...

Dünden beri midemde bir ağrı, boğazımda bir yumru, kendimden utanarak akıttığım bir damla yaş ile nefret içindeyim insandan...

Sevgilerimle...

Keşke diye başlayan cümleleri hiç sevmedim, sevmeyeceğim de ama insan sevmediği şeyleri ne çok yaşamak zorunda kalıyor değil mi?

Keşke gözyaşlarımız onları geri getirmeye ya da onlar için bir şeyler yapmaya yetebilseydi.
Dua.. dua.. dua..

Çokça sevgim ve saygımla..