Ne varsa çoğunlukla içimde yaşarım. Bir dostun, arkadaşın ölümünü, mutluluğunu bile içimde
yaşarım. Nedense hüznün görüntüsü az yansır yüzüme. Ayın hilâl görünümlü karanlık bölümünü
içerir sanki.

İç dünyamı kolay kolay kimseye açmam. Şiirde yansıtmaya çalışırım bu karanlık bölgeyi. kimler
içtenlikle, duyarak okur bilemem. Herkes kendine göre girer şiirin içine. Kendi yaşam görüşüne
duygusuna göre. Bu dünyayı çözen çıkmaz mı çıkar ama kimse benim yaşadığımca hissedemez.
Gerçekten çok duygusal bir insanım. Benim duygu yoğunluğumda bir insanın daha var olduğunu
düşünemiyorum. Belki de ben rastlamadım veya ben de onu anlayamadım.

Benim de başkalarının iç dünyalarını, duygu ve düşüncelerini tam kavrayamadığım kesin. İnsan
nedense en çok kendini görüp tanıyor. Oysa kapalı değiliz dış dünyaya. Elimize bir iğne battığı
andaki acıyı, başkasının eline batınca hissedemediğimiz gibi. Sözgelimi adı konulmamış savaş
içinde öldürülüyor insanlarımız. Elbette üzülüyor,yapanlara belâ okuyor lânetliyoruz ama şehit
olan kişilerin aileleri kadar ne yanıyoruz ne de mahrumiyetimiz oluyor. Oğlunun cenazesi camii
önünde duran bir anne gördüm. Camii duvarı dibine çökmüş için için ağlayan. Onun acısını öyle
görebildiğim kadar duyumsadım,yaşadım. Şehitler ölmez,vatan bölünmez sloganıyla omuzlarda
taşınırken farklı duygular içinde olduğumuza eminim.

Bir de sevgi, sevgili diye içimizde taşıdıklarımız var. Bizim ona, ya da onlara atfettiğimiz sevgi
sevdaları hak ediyorlar mı? Belki o sönük bir yıldızdır, biz parlatırız gözümüzde, kalbimizde. Ey
elinde sigarasını göğe üfleyen adam. Gerçekten aşık mısın? Uzaktan ateşinin dumanını görüyor,
inanmak istiyorum sana. İnansam da değişen bir şey olmayacak. Beynimin sağ bölümü ile sol
bölümü iletişime ne kadar geçerse geçsin bu soruna bir çare üretemiyor. Şairin dediği gibi yine
ayrılık düşüyor bize. Bizler zaman içindeki yolculuğumuzda yanlış kişilerle karşılaşmışız. Yanlış
kişileri seçmişiz. Birbirimizi seçseydik ne olurdu diye düşündüğüm olur.Yine aynı yaşananlar mı
olur yazgımız. Ne yazık ki evet.. Çünkü hep benzer insanları seçiyoruz ve bizde hep aynı biziz.

İç dünyam her ne kadar sır küpü olsan da gerçek kimliğin veriyor ip uçlarını..


20. 03. 2017 / Nazik Gülünay