Ne kadarda yoruyor bizi bu dünya.... Halbuki 5 para etmemesi lazımdı...

Yüreğinize sağlık.

Her ne kadar canın cehenneme ey dünya desek de, bu bir sitemden öte geçemiyor.
Hep olsun umutlarımız ki yaşıyoruz. Yaşadığımız sürece dünyaya sevgi ve umutla bakmayı
sürdürmeliyiz.

Tebrikler,
güzel bir anlatım..

sevgilerimle..

....
Salıncağın ipleri koptuğunda büyümeye başladık
Düşmek ve kalkmak arası bir göz açıp kapama mesafesinde
yaşamak denen dönence.
Kapılarını araladığım kimsesiz kalan gecelerin
uzun sorguları kadar acıtmadı hiçbir şey canımı
Yalnız kalmak kadar ölümcül bir dünya daha yok...

Sevgilerimle Nar...

yakıştın oraya
zirveye
Kırmızı kurdelesi
güne ne şık

"Ey, iki adımlık yerküre
senin bütün arka bahçelerini
gördüm ben!" N.MARMARA.

"Üstü kalsın" C.SÜREYA
va daha niceleri, geldi geçti aklımdan,şiirlerin.

Duydum çığılığı ve paylaştım.
Sevgimlesin demek istedim, bir de.

Yüreğimden geçendi ve seni hak ettiğin yerde görmek çok mutlu etti.
Duygu yüklü her zamanki mükemmeliğinde yine yüreğin ve kalemin.
Kutluyorum tüm yüreğimle.
Tüm sevgimle canım arkadaşım.

Kendi düşen ağlamaz, kendim ettim kendim buldum şarkısını söyler,
Kurtuluş, güzel ebedi cümlelerde değil,

Bir ben var bende benden içeri yi arayınca yanaktaki ben olarak dışarı çıktım,

Zekat unutmuş insanlar, güneşin zekatı ışınları sayesinde yaşıyoruz, esenlikler dileklerimle...

Duygu dolu bir serzeniş ve hak ettiği yerde...
Tebrik ederim Kaleminiz daim olsun

Kaç Nar kaç ..! Kendi depremlerimiz le gömülüyoruz kendi ömrümüze.. Kaç mezarsız ölü var bilsen şaşarsın...

Sevgilerimle...

Guzel bir yazi olmus
Anlam dolu duygu yuklu
Tebrikler

duyguların sıfırı tükettiği anlarda dile gelenler ustalıkla kaleme alınmış.
yazımı ve anlatımı güzel bir makale kaleminize sağlık

Ama ....

Sizi onlar delirtecek…Yağmurlar ,sağanaklar ,gökkuşakları
Avucunuza bırakılan bir avuç aşk ,serçe nabzı ile zaman ve siz herhangi bir coğrafyanın herhangi bir delisine

Sur gününe kadar emanet edinebileceğinizi göreceksiniz. O , okuduğunuz bir şiirde, dinlediğiniz bir şarkıda, kederlendiğiniz bir türküde . O kurduğunuz bir hayalde, bir sürgünde, bir resimde imge olsa bile… O bile bile sizsiniz. İçinizde var olmaya çalışan kötülere izin vermeyiniz. Bütün bunlar sizin izin verdiğiniz ölçüde gerçekleşecek ...


Ama içimize düştüğümüzde...

Ölmek için en güzel neden yaşamak değil mi? Hicran bir gidiş, himaye ise bir yara hala içimizde … Ruhumuz ile yaşamak, bedenimiz ile ölmek tek derdimiz değil mi?

İhtimam, bütün sebepleri kendi içinde ayakta tutmaya çalışırken ,ardı sıra ayakta duran bütün hazır düşünceleri bile yerle bir ettik. Üşenmedik bozucu ne varsa hepsine göz kırparak düşünce diye yanımıza alıp yola devam ettik. Ne gelenlere bir bardak su verdik ,ne gidenleri uğurladık. Avucumuzda biriktirilen rahneleri birer birer yakıp kül ettik, yine durmadık .Geçmişi ,darboğazlarda kalınca bi’çare diye hatırlayıp üzerimize giymeye kalktığımızda ,bunu da beceremedik..

Düşünemedik ,günler kısalır zaman an’ olunca ,yavaş yavaş onarılamayan koca şehirler yarattık, içini bilinmeyenlerle doldurup azap çeken insanlarla doldurduk. Oysa kolaycılık ,koca bir anlam yüklü insanı basitleştirerek onu kurtulmayı düşündük.

Günbegün gittikçe tükenmenin aslına varamadan, tükenmenin sadece yaşlanmakla eş değer olduğunu ,senelerin bize bir hak, yaşın ise bir akıl büyümesi olduğu büyüsüne sımsıkı sarıldık.


Önce insan oluruz. Dünya insanla doluyken, sonra insan ararız var oldukça. Kahır mektupları aldıkça azap çekeriz yaşadıkça. Çekilen bütün acılar, ruhumuzun ömrünü uzatırken, bedenimizde hapsolan ruhumuz yavaş yavaş ona kavuşur oldu.

(...) En büyük korkularımız kendimizi sorgulamaya başlayınca mı ortaya çıkar ? Aslında bizim olmayan lakin bir emanet gibi bizde hep var olan akıl, bütün bu yaşadıklarımızı bir görüntüden ibaret kılsa, insanoğlu yine böyle amansızca dünya için kendini ne kadar parçalar ? (...)

En büyük sorgu, en küçük bizden başlasa , dünya yine böyle zalim kalır mı ?

Son zamanlarda hayata dair sitemkar ve çığlıklarını içine kusan biri melankolide yalpalanan biri olarak ''canın cehenneme dünya'' cümlesine her şeyi gömmek yetecek mi bilmiyorum? Cümlelerin acıların veya sevinçlerin üstünü sardığına inanlardanım, lakin an gelir hiç bir harf,hiçbir kelime ve hiçbir cümle bazı acıların üstünü sarmayı bırak gölgesinde bile barınamıyor. Şuan sorguluyorum da belki de hayata dair yanlış yerde durduk,belki de yetersiz geldik... Ne bileyim işte bunca kalabalığın içinde ağız dolusu boğulmak,tek yürekte çok yüzlülüklerde yalpalanmak,iyi ile kötü kavramının artık ayrımın yapamamak,tükenmek,el çekmek herkesten ve her şeyden,karşındakilerden sadece anlaşılmayı beklemek ama en basit cümlelerde bile anlaşılamamak... Sonra susmak-sustukça delirmek ve yavaş yavaş yok olmak... İşte böyle eksiltili cümleler arasında kaybolmak. Ama biz yine de ruhumuzun kirlenmesine izin vermeyelim. Var olsun kaleminiz. Sevgiyle...

“Dedim keşke benim de güvercinler gibi kanatlarım olsaydı, uçsaydım ve bir dinginlik bulsaydım.''

Furuğ Ferruhzad