Tefekkürün farklı bir saatinde adımlarımı durdurup göklere uzanıyorum benliğimde...
Doruk noktalarımda, Allah’ın bahşettiği Kur’an’ın yaşanılabilirliği var. Bir Hak kitap var ve kimsenin umursamadığı açık ortada. Kimsenin ağzından Allah lafzı ve Kur’an sözleri dökülmüyor. Dünyalık ve kalbi karartan, yoran sözlerin altında yaşamak; nefes alıp vermek, yeni doğan kaplumbağanın denize gitmeye çalışıp gidemeyişinden sonra ölüme kendisini terk etmesi gibi. Bazen sessizce oturup insan kalabalığını dinlersin ya; sözler, kelimeler manasız ve boş gelir. Kuş cıvıltılarından çıkardığın anlamın yarısını bile o sözlerde bulamazsın. Bulamadığın gibi kavuşamazsın da. Hep bir vuslat beklersin lakin vuslatın yolu ayrı ayrı döşenmiş durumda.
Canfeza’nın bir rap şarkısında ’’ Gelenek görenek bilirdim, bana yobaz dediler.’’ sözlerini duyduğumdan beri düşünüyorum. Bizim geleneğimiz ve göreneğimiz, Dünya ülkelerinde ender bulunan bir altınlığa sahip. Aileye sevgimiz, arkadaşa sevgimiz, derslere sevgimiz, hayvanlara sevgimiz, kısacası yaratılan her şeye bizim sevgimiz mevcuttur ve bu sevgi, bizim gelenek ve göreneklerimizin başında yer almaktadır. Yaşanılan bu zaman asrında sevgi göstermek, kullanılma aracı oldu. Menfaat için, çıkar için, bir amaca ulaşmak için... Ama gelenek ve göreneklerimizde bu yoktu. Biz, sevginin de Allah vergisi olduğunu bilen kullarız. Yabancıya minnet etmeden yaşamak borcumuz olduğu gibi severek yaşamak da boynumuzun borcudur. Kimsenin kimseye üstünlüğü yok. Kimse matematik sorularını daha iyi çözüyor diye cennette alkışlanmayacak. Kimse güzel kıyafetler içinde süslenip püslendiği için cennette çiçeklere boğulmayacak ve yine kimse birinin hakkını yediğinde cennette gülücüklerle karşılanmayacak. Ben, Kur’an’ın bana bahşettiği bir kültüre sahibim. Onunla nefes alır ve onunla yaşamaya çalışırım. Nefis! diyerek bahane ediyor ya insanlar. ALLAH dedikleri an, bu nefis bitmeliydi. Kimine göre zor, ama kimine kolay. Yine de bitmeliydi.
Gelenek ve göreneklerimize bağlı olmadığımız müddetçe içine düştüğümüz çukurların kapanmasından ziyade daha da derinleşeceği kanaatindeyim. Sosyal medyalarınızı kapatın. Onlar, kültürel emperyalizmin birer tahtası. Yavaş yavaş kurulan bir evin inşası niteliğindeler. Hakkınızı savunmak yerine, sorumluluklarınızı hatırlayın. İnsanoğlu böyledir, sorumluluklarından kaçar da hayal dünyasına adar kendini. Sorumluluklarda nedir? Aileye karşı sorumluluk, hayvanlara veya nesnelere karşı sorumluluk... Ama biz çoğunlukla sorumluluklarımızı bırakıp bu sorumlulukları başkalarının yapmasını bekleriz... Kur’an, bunu istemiyor. Allah, bunu istemiyor. Kültürümüz de bunu savunmuyor.
Adım attığımız her an Allah’ın bizi
semadan izlediğini bilirim. Senin bu kadar rahat hareket etmenin sebebi nedir, kardeşim?