Bir İzmir sabahındayım...
Karşıyaka’da bir çay bahçesinde...
Güneşi kanatlarına alan kuşlar çınar ağacının yaprakları arasından kanat çırparak havalanıyorlar...
Çınarın yaprakları alev alev...
Yemyeşil vadileri, gürül gürül akan ırmakları anımsıyorum...
Gençlik yıllarımın kara trenlerini...
Bir çınar ağacının altında oturuyorum. Baş kaldıran bir rüzgarın tutsağıyım...
Bir çiçek gibi açan günün sancısını duyuyorum yüreğimde.
Başımı gökyüzüne kaldırıyorum, bakıyorum uzun uzun...
Bir çiçekçi kız yaklaşıyor yanıma...Gözleri deniz mavisi, saçları sarı...
Üç dal kırmızı karanfil alıyorum...
Kırılgan bir yüreğim var benim...
Can Yücel’den dizeler okurken ,yağmurlu bir akşamüstü dolaştığım Datça’nın tozlu sokaklarına iniyorum...
Ah benim çocukluk yıllarımın masmavi göğü...
Haydi bana çocukluk günlerimi geri verin...
Yitip gitmiş ne varsa, aşka, sevdaya ve bir kaçışın yalnızlığını çalan çocuksa, bana oyuncaklarımı da getirin...
Mandolinimi ve mızıkamı...
Bir çay bahçesi ve çınar ağacı...
Yalnızlığın morarmış resmini çizen genç kızlar ve delikanlılar...
Arkamda yüz karası beton yapılar...
Bir süre yürüyorum etrafıma bakarak...
Çocuklar oynuyor parkta...
Acıyla karışık tatlı bir gülüşü olan insanlar arıyorum...
Bu karamsarlık içinde yine de gelecek günlerin aydınlık olacağına inanıyorum...
Vapurla Bostanlı’ya geçerken denizin lacivert sularına bakıyorum bir süre...
İçimde bir sıkıntı...
Günlerin açılan yelpazesini düşünüyorum...Yaşamı, sevgiyi, aşkı...
Barışı, dostluğu, kardeşliği...
Bulamıyorum...