Haberlerde sınava geç kalıp da kapılarda çaresizce ağlayan, sınava alınmayan öğrencileri görünce içim kıyıldı. O an anılara doğru yol aldım: Gözlerim nemlenmişti: Çünkü bende üniversitedeki yıllarımda yaşamış olduğum benzer bir anımı anımsamıştım.
Hiç unutmam; sınavdan bir gün önce saatlerimiz bir saat ileri alınmıştı.
Ben hala eksiktim.
Yarının heyecanıyla birkaç ünite daha ders çalışayım, diyordum. Bu nedenle saatimi güncellememiştim. O gece, sabah alırım, diye üşenmiş erken yatmıştım. Sabah olunca da eski saate göre hareket etmiştim.
Önce bir güzel kahvaltıyla güne başlamış, sonra da İ.Üniversitenin yolunu tutturmuştum.
Erken saatte yola çıktım.
Üniversitenin bahçesine girdiğimde öğrencileri tek tük görüyordum. Sınava daha bir saat vardı.
Bir banka oturup sınava gireceğim iki dersimi yinelemek istedim: Çantamdan kitaplarımı çıkartıp, hızla kitabımın sayfalarını çevirerek unuttuğum konuları anımsamak için göz gezdirmeye başladım.
Alttan iki dersi verecektim. İngilizce ve İnkılâp Tarihindendi. Bir türlü tarihleri usumda tutamıyor, ezberleyemiyordum. Savaşların ve antlaşmaların yıllarını anımsıyordum, ama ayları ve günleri yine de karıştırıyordum. İngilizce sorun değildi. Kitabın kapağını açmasam dahi başarı kaçınılmazdı. Çünkü Amerikan kolejinde edindiğim gramer bilgileri, hala belleğimdeydi.
Öyle bir dalmıştım ki, tam önümden hızla geçen;
" Geç kaldık, millet çoktan gelmiş bile..." Diye koşturan öğrencileri görür görmez, kafama dank etti!
Saatime ivecen göz attığımda tam 35 dakika geciktiğimi gördüm. Yüreğim ağzıma gelmişti!...

" Eyvah ben saatimi bir saat ileri almadım. Bende geciktim!"

Dudaklarımdan bu düşünceyle;

" Yandım!"

Sözcüğü dökülmüştü.
Sınava gireceğim binaya doğru bende apar topar koşturmaya başladım.

Emine Pişiren-2017

Devam Edecek