ÖYKÜ -DÖNÜŞ -1-
Yıl 2000, aylardan Şubat 17, gün Perşembe .Henüz gün ışımaktaydı hava biraz sert lakin doğmak üzere olan güneşin sızıntıları gök yüzünü mavi bir buğuyla kaplamıştı.
Birazdan güneş tam doğacak ve o muhteşem huzmeleriyle dünyayı hem aydınlatacak hem’de ısıtacaktı karşımızdaki dağların tepesinde yığılan karlar hiç erimeyecekmiş gibi sert bakıyordu.
Günün doğuşuyla etrafımızdaki çamların doğayla karışık o muhteşem kokusu sabahın sert havasını okşuyor gibiydi. Soğuktan buz tutmuş su birikintileri birazdan evlerinden soğuk,kar,kış demeden oyun oynamaya gelecek çocukları bekliyor gibiydi.
Evimizin önündeki gölün kenarında sazlıkların arasında üşüyen su kuşları saklanıyordu ve biz teknemize bakmak için yürümeye başladık beş dakikalık bir yürüyüşten sonra gölün kenarındaki bir ağaca bağlı olan teknemizin yanındaydık teknemizi kontrol edip tekrar eve doğru yürüdük hava ılımıştı hafif mis kokulu bir esinti yayılıyordu etrafa.
Biz eve gelmiştik biz derken eşim ve ben eve gelir gelmez hazırlık yapmaya başladık evimizin önünde küçük bir sebze seramız vardı.orada kendimize yetecek kadar sebze yetiştiriyorduk ,evimizin her tarafı dökülen sarı yapraklarla doluydu görülmeye değer bir son bahar manzarası gibiydi .
Gölün yüzeyine yansıyan güneş huzmeleri sanki sedef parçacıklarından bir çarşaf serili gibi parlak kıpırtılar yansıtıyor gözlerimizi kamaştırıyordu,eşimle gölün içinde bulunan iki bin metre karelik bir adaya teknemizle yol alacaktık.
Nihayet hazırlığımız bitmiş tekneye doğru yürürken kuş sesleri bize eşlik ediyor gibiydi çok mutluyduk .ben gölün içindeki bu küçük sevimli adaya ilk defa gitmenin heyecanıyla sabırsızlanıyordum nihayet teknemize yerleştik.
Yavaş, yavaş açılmaya başladık gölün yeşile çalık rengi pırıl pırıldı,orada birkaç gün kalma fikri bendendi eşimde sağ olsun ikiletmedi bu istemimi.

Sabahat Çelik