Zaferle gelen ihtişam, mağlup olanların kusurlarını gözler önüne serer. İşte bu ihtişam galip gelenlerin yanlışlarını göz ardı eder.
Denge ve hayatta kalmak, denge doğanın dengesidir. Hayatta kalmak doğanın dayattığı rekabettir. Rekabet olmadan hayatın bir amacı yoktur. Hayatta kalmak her bir ruhun derinliklerine işlemiştir. Nasıl ki bir ağacın tohumu daima ışığa doğru yükselerek büyüyorsa, hayatta kalmakta her canlının derinliğine bu denli işlenmiştir. Doğanın kendisi her gün hayatta kalmak için savaşır, çabalar ve yoluna devam eder. Kimi zaman bize akıl almaz manzaralar sunar. Bütün bunlar hayatta kalmak için savaşarak geçen yüzyılların verdiği meyvedir. Doğa zor tercihler de dayatır. Çoğunlukla görmezden geldiğimiz kuralları vardır.
Sevgi, makinedir o ki her şeyi ve herkesi harekete geçirir. Doğa hayatta kalmasının meyvesini nasıl seviyorsa, yaşayan her canlıda doğanın sunduğu meyveleri sever. Onun kurallarına göre yaşar. İşte bu mükemmel dengedir. İnsanoğlu zaman içerisinde sevgiyi pek çok farklı şekilde dile getirmiştir. Fakat sevgi hep vardı. Bir yüzyıldan ötekine farklılık göstermiş olsa da, insanları daima harekete geçmeye zorladı. Ne yazık ki sevgi değişmeye devam etti. İnsanları asla yok olmaması gereken değerlerini kaybetmeye başladı. Başka insanları sevmek, ailesini sevmek, ülkesini sevmek…. Yüzlerce yıl geçecek ve biz artık doğayı sevmeyeceğiz.