Her insanın mutlaka zamanında bir hedefi olmuştur. O hedefe ulaşmaktır bütün amacı. Belki bir gün ulaşır, artık nokta konulmuştur cümlenin sonuna.

Bir gün insan koyduğu hedefe ulaşır. Ulaştığı hedef belki zamanında imkansızdır. Ama ulaşmıştır işte ondan daha büyük bir mutluluk mu vardır. Tıpkı bir dağın eteklerinde ki ovadan ben şu dağın tepesine ta en ucuna çıkacağım demek gibi bir hedef belirleyip sonrada o hedefe yavaş yavaş azimle ulaşmıştır. Artık görev sona mı ermiştir? Belki de o kişi için görev sona ermiştir. O halde hedef o kişiyi kısıtlamaktan başla ne yapmıştır ki. Hiç olmasa hedefsizlikten iyidir, belli bir hedef seçmek. Zaman gelince ulaşıldığında insanı kısıtlasa da sonuçta bir başarıdır. Oysa hedef daha büyük olsaydı ne olurdu, oraya ulaşıldığında daha iyi olmaz mıydı? Tabi ki iyi olurdu. Lakin onun da bir sonucu ve ulaşıldığında bir kısıtlılık yok muydu?

Hedefler insanı bir suyun baraja takıldığı gibi durdurmuyor da ne yapıyordu? Hedef odanın kapısında asılı dart tahtasıysa tam on ikiden vuruyorsanız, bunun ne gibi bir özelliği olabilirdi ki. Hedefi daha uzağa mı koymak gerekir. O uzaktan daha da uzağa hedefi koydukça mesafeyi artırdıkça anlaşılır, ilk hedefin ne kadar kısıtlı olduğu. Ama ardından bir düşünce eklenir o ilk hedefte alıştırma yapılmasaydı nasıl bu durumlar gelinirdi. Evet hedef uzak, daha uzak, en uzak, ondan uzak diye gider de gider. O halde hedef bir nevi hedefsizlik olmaz mı?

Eğer hedef gerçektende bir hedefse tek olmalı ve ulaşıldığında yeni bir hedef aramaya gerek duyulmamalıdır. Yani mükemmele bir seferde ulaşılmalıdır.