Gündelik sıkıntılarla yorulan gözlerimin maviliğin üstünde dinlenir gibi olduğunu duyumsuyorum.Odamın küçük penceresinden izlediğim, dalıp gittiğim gökyüzü gibi deniz;çağrışımlı düşsel...Yeni bir yanaşıyor Karşıyaka’ya...Konak’tan yine bir vapur kalkıyor...Koca bir tanker denizin sularına imzasını atıyor.Bir martının kanadı değiyor suya. İskelenin korkuluklarına sığınmış ak saçlı bir adam koca bir balık yerine umutlarını çekiyor yukarı. Bir vapur kalın kalın öttürürken düdüğünü, bir garson boş bardakları topluyor. Birileri köfte ekmek satıyor, birileri kuyrukta açlığını bastırmak için sıra beklerken birilerei de düşlerinde köfte ekmek ile doyuruyoır karnını... Denizden yeni çekilmiş bir istavrit çırpınarak can veriyor;gözlüğü burnunda bir adamaçık bir bardak çayı gazetesindeki makaleye katık yapıyor. Bir hamal sırtından düşecek gibi olan yükünü yeniden omuzluyor...

Bostanlı Göztepe’yle, Karşıyaka Konak’la öpüşmek için birbirine yanaşıyor...
Saat Kulesi’nden kalkan güvercinler martılara karışıyor. İş bulamayan birisi, Kemeraltı’ndan bir okkalı küfür tükürüyor...Bir dilenci elini uzatıyor ona...Çorapları düşen bir kadın utanarak onları yukarı çekiyor.Sokak hovardalarından birisi kadının bacaklarına bakmak için yeni numaralar uyduruyor...Batan gemiden arta kalanları satıyor bir satıcı...Denizin üstündeki martılar, karabataklar balıkları kovalıyor. Büyük balıklar küçük balıkları yutuyor. Ve tüm acımasızlığıyla sürüp gidiyor hayat.