Yapay Düşün

– Kazım Demir

Bazen insan, yaşamına hiç yaşamadıklarını katar…
Bazen de yaşadıklarını unutmak zorunda kalır.

Önemli olan,
hatıraları silebilmektir yeniden başlayabilmek için.
En güzel anları, en içten halleri,
hayalleri, özlemleri —
bir anda yaşayıp, bir anda silebilmek.

Direnmek anlamsız geliyorsa,
vazgeçmek gerekebilir.

Bu, güçlü bir iradeden çok
o tuşa basacak bir parmak
ve o parmağa komut verecek bir hafıza gerektirir:
bir tür elektronik mekanizma.

Sansürlerle devreye giren sistemler,
karşı cinsin duygularına duyarlı filtreler,
android bir bilinç,
kusursuz çalışan bir makine…

—

Ömür dediğin,
üzmeye ve üzülmeye değmeyecek kadar kısa.
Hayat, yaşayarak öğretiyor insana;
ve zamanla, üzüntülere karşı da umarsız kalmayı.

Vicdanını satan tüccarların tezgâhında
bir “ürün” olmamak için
yüksek çözünürlüklü sensörlere sahip olmalı insan.
İyiyi, kötüyü
bir bakışta ayırt edebilmeli.

Sorun görmemek değil,
hissedememek.
Duyular yetersiz.
Başımız, bazen bedenimize ağır geliyor.
Düşler, yitik bir ülkeye dönüşüyor.

Giden gitmiştir artık.
Ardında kuru bir yaprak ve bir hüzün bırakmıştır.
Ağaçla bağ kopmuştur. Bitmiştir.

—

Sol yanımızda kanayan bir yara,
bütün bir ömrü heba edebilir.
Algılanamayan darbeler,
bizi zamanın gerisine fırlatır.

“Gönül gözü kör,” derler.
Ama görmek için artık
bir elektronik hafıza,
bir mekanik beden gerek.

Silme tuşları,
geri dönüşüm kutuları,
antivirüs programları…

En iyi formattaki insan duygularıyla yüklü,
olumsuzluk savar sensörlerle korunan ekranlar…
dünyanın en ferahlatıcı manzaralarıyla dolmalı.

Bir Tanrı’nın merhametine kalmayacak kadar güçlü
bir sistem gerekli artık.

—

İnsanlık kirleniyor.
Hayvansal güdüler büyüyor.
Evrim tersine dönüyor.
Darwin haklı olabilir —
ama bu, çürümenin evrimi.

Barbaristan krallıkları,
çıkar ilişkilerinde heba edilen aşklar,
öldürülen çocuklar…
İnsan duygularının tükenişi bu.

Direnmek artık mümkün değil.
Çünkü kendisine karşı olan her şeyi yok eden
bir canavar büyüyor: İnsan.

Beyninde yılanlar besliyor.
Zalim Dehak’lara karşı
Demirci Kawalar gerekli.
Ama o da artık
yalnızca bir efsane…
İmkânsız bir döngünün içinde.

—

Kötülüğü silmek,
yeni insanı yeniden yaratmak gerek.
Eksiklerini gidermek için
değiştirilebilir parçaları olan bir mekanizma gibi.

Mekanik ve elektronik bir duyarlılık…
Yoksa ya sürüye katılırız,
ya da yok oluruz.

Bir koyun gibi güdülere itaat eden,
nereye sürülürse oraya giden…

Desteksiz bir “insanlık”
iflasın eşiğindedir artık.
Ve gelecek —
düşünmeyen, hissetmeyen,
çöp yığınlarından bir medeniye