Esmer bir hüzün esiyor tepelerde

Sanem’e mektup

Esmer bir başıboşluk sararken havayı
koşullar diyorum Sanem koşullar
göğe bir ip bağlamış sürüklüyor sanki zaman
nemalanan ne kuşlar- ne de rüzgar
telkari bir oyalama devir ki inceden inceden
oyuyor ruhumuzu

bu garip seromonide destan arama
vur kaç oyunu bu-ağaçlar gölgesinden üşümekte
yalnızlaşan bir senin hanen değil
bir sen değilsin kınında paslanan

gözlerinden öpüyorum-uzatıp dudaklarımı göğe
düzde tepede hendekte toprak acıdı
bu vebalden kurtulamaz kimse
ben bigünahım diyerekten

yedekte bir yüzüm daha olsa bakardım
ama bakacak yüzüm yok çocuklara

gündüzleri bir parça da olsa oyalanıyorum
ama geceleri sanki bol dikenli bir tarlada
sağa dönsem sola dönsem uyuyamıyorum

nerde senin o şefkatli ellerin
nerde o eski huzurlu günler

bilirsin ben kolay kolay mızıldanmam
bu neyin çağdaşlığı bu neyin ilmi
hani bir Hilmi vardı bizim sokakta
dün duydum
soğuktan donarak ölmüş diyorlar

kahroldum Sanem kahroldum
bir evin tek oğluydu
ben onun çocukluğunu bilirim

bir evin tek oğluydu ama sarışın bir kederdi yüzü
sevgisizlikten

Yüksel Nimet Apel

24/Aralık/2016/Cumartesi/Bodrum
BeğenDaha fazla ifade gösterYorum YapPaylaş