Her zaman olduğu gibi kaçmak üzereyken kaderimizden,yaka paça yıkıyor yine hayallerimizi.Gecenin o zifiri,o en meşhur ortası dedikleri yerde,kalakalıyoruz.
Hiç şaşırtmıyor gece,alır yine üstüne siyah örtüsünü,eline hüzün kırbacını,vurur hiç durmadan kelimelerimize.
Kaderle gece işbirliği yapmış sanıyor, kaçırmaya çalışıyoruz her şeyimizi ama nafile bu bir işbirliği değil,bilakis kaderimiz geceye terk etmiş bizi,yada gece kaderimizin avlusuna bırakmış hepimizi..
Her neyse gün ışığından yoksun kalmış kelimelerimizle,inşa etmeye devam edelim gönül köprülerimizi.Doğrulardan bahsederek yavaş yavaş diz çöktürelim karşımıza çıkan bütün yanlışlıklarımızı.
İnsan nefesle ölüm arasına kurulmuş bir köprü değil midir?Zaman değil midir eskiterek bizi sona ulaştıran?
Zaman geçer alnımızdaki çizgiler çoğalır,kırışıklıklarımız artar ve biiz hayata serzeniriz,’lan hayat yine attın (kazığını) çiziğini’.Dışımız çizik ve kırışık içimiz hep haylaz çocuk.
Demem o ki KADERimizden kaçamıyormuşuz.
En güzel şiirlerimizi GECE yazıyor ve yazılmamış en kayıp şiirlerimiz yine gecede kayboluyormuş.
ZAMANın öldüremediği tek şeyse çocukluğumuzmuş.


Bacanlı....