Zaman zaman bu dünyaya yalnız kendimin değil, başkalarının gözleriyle de bakmak, onların gözlerinden hayatın anlamını kavramak istiyorum.

Koynundaki yavrusunu emziren bir annenin...Anneye de, yavrusunun gözleriyle bakmak istiyorum...

Elsa’ya olan aşkını dizelere sığdıramayan,koca şair Aragon’ un ...Aragon’a da, Elsa’nın...

Dillere destan olmuş Leyla’nın güzelliğine, Mecnun’un...Mecnun’a da, Leyla’nın...

Yanında çalıştırdığı işçisine işverenin...İşverenin de işçisinin ...

Köşe başındaki bir dilenciye sadaka veren bir varsılın...Bir varsıl kişiye de dilencinin...

Savaşta tutsak ettiği düşmanına, bir komutanın...Komutana da, tutsağın...

Hareminde düşlemlerle avunan cariyesine, bir sultanın...sultana da cariyesinin...

Merak ediyorum, acaba bu gözler nasıl bakıyor insanlara, çevresine?..

Bu insanlar başkalarının gözlerinde neler görüyor?

Sanırım çoğumuz kendi penceremizden bakıyoruz dünyaya. Her şeyi yaşantımız, birikimimiz, bakış açımız doğrultusunda görüyor, insanları da öyle yargılıyoruz; oysa başkalarınınki de, en az benim gördüklerim kadar önemli olmalı. Bu yüzden onların gözleriyle görmek, algılamak istiyorum. Nazım’ın söylediği gibi:

’Gözlerin gözlerin gözlerin...gün gelecek gülüm , gün gelecek...kardeş insanlar birbirlerine...senin gözlerinle bakacaklar gülüm, senin gözlerinle bakacaklar.’

Dünyaya senin, onların gözleriyle bakmak istiyorum: Aşık...Mutlu...Sevecen...Acılı...Öfkeli...Sarhoş...Şaşkın...Özgür...Aydınlık gözlerle...

Nazım’ın, Neruda’nın, Cemal Süreya’nın, Eluard’ın, Sartre’ın, Yunus’un, Mevlana’nın...

Monet’in, Picasso’nun, Fellini’nin, Kurusova’nın Visconti’nin...

Tüm insanlara Tanrı’nın gözüyle bakmak istiyorum.

Ağladığını görebilirsin gözlerin; güldüğünü, isyan ettiğini, sevdiğini, nefret ettiğini...

Gözler aydınlık pencereleridir bedenimizin dünyaya açılan...

Asaf Halet Çelebi’nin dizeleriyle...

’görünen her şey ben oldum...ve her şey beni gören göz oldu...ve ben görünmez oldum.’

Gözler yaşamın aynasıdır.

O aynadan yansıyanları görmek istiyorum.