İyimserliğimi sonuna kadar korumak istiyorum, ama kuşkuluyum...

İnsanların beyinlerine kazınan her türlü şiddet, kavga ve savaşın tümüyle yok olacağından...

Hangi kültür ve gelenekten gelirsek gelelim, birbirimizi anlayacağımızdan...

Çocuklarımıza yaşanır bir dünya bırakacağımızdan...

Yaşantımızda sevgiye yeterince yer vereceğimizden...

Bütün maddesel değerleri hakça ve insanca paylaştığımızdan...

Kuşkuluyum !

Yirmibirinci yüzyılı soluyan, onun olanaklarından yararlanan bir birey olarak, geleceğe yönelik daha mutlu, daha sağlıklı yaşamak, yaşamın değerini daha çok savunmak yerine, onu her geçen gün nasıl karartabileceğimizin hesabını yapıyoruz.

Iyinin, doğrunun, güzelin tanımını yapmakta giderek zorlanıyoruz.

Bu yüzden kuşkuluyum ’

Ne kadar iyimser olmak istesem de, çağımdan, gelecekten, özellikle bizi yönetenlerden kuşkuluyum ’

Ben bir başıma, ne kadar güçsüz olduğumu biliyorum. Her çıktığım koşuda soluğum kesilecek, sesim diğer sesler arasında yitecektir. Bu yüzden beni, bizi sürükleyecek önderlere olan gereksinimimi bu kuşku anlarımda daha iyi anlıyorum.

Kuşkuyla bu yaşamı sürdürmenin ne denli güç olduğunu biliyor, bu yüzden aklımın sesine uymak istiyorum.

Bütün düzensizliklere, olumsuzluklara, insanca olmayan yaklaşımlara karşın, daha iyi bir geleceği düşünmek istiyorum.

Saygı ve sevginin günlük yaşantımızda daha çok egemen olacağını görmek istiyorum.

Çok şey istiyorum değil mi?