S E V G İ L İ M Ş İ İ R
Şiir sevgilim, deseydim anlam tümüyle değişecekti.Sevgilimi şiir gibi gösterecektim.Şimdi düşündüm de,hiç kimse şiir gibi olmadı hayatımda.Hele sevgili boyutunda,asla.Olabilir mi? Hiç ama hiç sanmıyorum.Sevgilimin kollarına doğdum sanki.Tüm sevgilerimin üzerinde oldu hep.En güzel,en değerli armağanlarımdan birisiydi şiir.Önümde-arkamda,hep etrafımdaydı.Sürekli benimleydi.Hayaller-düşler kuruyordum.İçimden konuşuyordum kendimle,olan ya da olmayan başkalarıyla.Düşünüyordum,duyumsuyordum,sorguluyordum her şeyi ve hayatı.Sözcüklerle oynuyordum.Kimseler bilmiyordu.Bu,benim sırrımdı,gizimdi kimselerle paylaşmadığım-paylaşamadığım.Bana göre olağan-doğal davranışlarım,sözlerim farklıymış.Bilmiyordum ve ama neden? sorusu takılıyordu usuma.Meğer şiir kucaklıyormuş beni.Hep,en az iki taneydim ben.Dış dünyaya-insanlara yansıyan bir yanımdı.Ve içimdeki sonsuzluğa açılan,bir başka ben.İçimdeki sonsuzluk.Tüm büyü,buradaymış,önceleri algılayamadığım.Masalları çok seviyordum.Okuma-yazma bilmeden önce bile,kendimce masallar söylerdim.Şarkılarla-masallarla büyümüştüm,anneannemin-annemin-kuzen ağabeylerimin sayesinde.Yakalarına yapışır,zorla okuturdum,ezbere de bilsem o masalları.Anneannem,bilerek yanlış okurdu.”Ama orası öyle değildi ki…”Diye kızardım bir de üstelik.Herşey,yerli yerinde olmalıydı.Ancak ben değiştirebilirdim istediğimce.Okuma-yazma öğrenince kurtuldular benden.Bense,adım-adım sonsuzluğun kapılarını açıyordum.İlk kez,ders kitaplarında ve çocuk dergilerinde tanıştım şiirle.Ben olsaydım,şurasını şöyle,burasını böyle yazardım diyerek,değiştiriyordum sözcüklerin yerlerini.Bu arada,küçük öyküler,hayalimdeki kişiye,mektuplar yazıyordum.Saklıyordum,kimseye göstermiyordum.Bilmiyorlardı,bir şeyler yazdığımı.Sonra,yırtıp atıyordum onları.Bir gün,kendimce çok kötü bir şiir çıktı karşıma.Ben daha güzel yazabilirim diyerek,ilk şiirimi yazdım.Atmadım onu.Birşey engelliyordu.Artık hep şiir yazıyordum.Bir nehrin damlalarıydılar.Taşıyordum artk,akıp gidiyordum.Sevgilimi-sevdamı keşfetmiştim.Gösterdiğimde,bana inanmadılar.Ama ben yazdım,hep yazdım.İçimde bir çağlayan vardı.Fışkırıyordu,engel tanımıyordu.Ayrıca,bir şiir kitabının olacağını bile bilmiyordum.Dergilerde,ders kitaplarında olur hep şiirler sanıyordum.Bir gün,babamın bir arkadaşının şiir kitabı geldi postayla.Bu bir dönüm noktasıydı.Nehrimin akış debisi farklılaşmıştı,bilince kavuşmuştu.Şiir kitapları istiyordum artık,çevremdeki herkesten.Tüm konularda,ne bulursam? okuyordum.Kitaplığım oluşmuştu ve şiirlerim dergilerde-gazetelerde çıkıyordu artık.Kitaplığımın karşısına geçip,düşler kuruyordum.”Bir gün,benim de kitabım olacak bunların arasında diyordum.”OL DEDİM OLDU.Elbette bu kadar kolay değildi.Ama gerçek bir aşk uğruna,nelere katlanılmaz ki? Dedim ya,sevgilimin kucağına doğmuştum.Koruyucu,kurtarıcı meleğimdi.Bir dizi savaşım,özveriden sonra,ilk kitabımı çıkartmayı başarmıştım.Kitaplar eve-önüme geldiğinde,”Bunlar benim mi? ”diye çığlıklar atmıştım,kitaplara sımsıkı sarılarak.Annem ve arkadaşlarım,oda kapısında durmuş,gülerek beni seyrediyorlardı.Ah hele bir de,onları imzalayıp,başkalarına verirken ki sevincim-gururum,nasıl anlatılabilir? Ben,yazmak için doğmuşum.Önceleri,bunun bilincinde olmasam da.Taa iliklerime,DNA hücrelerime işlenmiş bir aşk bu.Öyle ki,Bana sözde sevgi-aşk ilan edenlere.”Ben hiç kimseyi yazmaktan,şiirden daha çok sevemem.Hep ikinci planda kalırsın.”diyecek cesaretim vardı.Öyle de oldu gerçekten.Yazmazsam,yazamazsam kendimi azalmış,mutsuzlaşmış duyumsuyorum.Çok iyi biliyorum ki,sevgilim-sevdam,son soluğuma dek beni bırakmayacak.Masanın başında-yazarken,bir sözcüğü-tümceyi tamamlamaya çalışırken,ölmek isterim.Sevgilimle elele,kucak kucağa.Bir sonraki serüvenimde sürdürürüm,yarım kalan işimi.
Nilgün Acar
08. 06.2008