SEN KATİLSİN

– Kazım Demir

Biliyorum…
Sevmiyorsun beni.
Sadece hayransın — bana değil,
sana olan sevgime.

Şimdi her kelime, dilinde eziliyor.
Hayır, bu kadar bencil olamam.
Seni benimle ol diye zorlayamam.
Aşkın bana verdiği o aptallıktan olsa gerek,
hayranlığını bile yitirdim.

Bıraktın, gittin.

Gözlerin artık bana yasak,
nefesin… çok uzak.
Belki bir anı hep kalacak,
belki bu yara hep kanayacak.
Sesim çığlığa dönüşecek,
boş odaların sessizliğinde.

Anılar…
Sıcacık bir hüzün gibi gözlerimden damlıyor.
Uzak tutmalıyım seni kendimden.
Çünkü…

Biliyorum.
Artık hiç gelmeyeceksin.
Kim bilir… Belki evlendin.
Belki sana benzeyen bir çocuğun bile oldu.

Dilerim,
gözlerine bakan biri olur —
benim sana baktığım gibi.
Ve mutluluğun daim olsun.

Uzaktan da olsa…
Bir kez görmek isterdim seni,
eşini, çocuğunu.
İçim acır mı? Acır.
Ama sensizliğe dayandıysam, buna da dayanırım.

Yeter ki gülümse.
Şartlar ne olursa olsun,
senin mutluluğun mutlu eder beni.

Senden sonra saçlarım ağardı.
Kendimi rüzgâra bıraktım.
Bir oraya, bir buraya savruldum.
Sustum.
Karşı koymadım.
Sen,
kendime olan güvenimi de
hayata olan inancımı da aldın götürdün.

Biliyorum.
Benden haberin olmayacak.
Gölgen bile geçse bu sokaklardan,
ben çok uzaklarda olacağım.

Kalbim hâlâ senin için çarparken,
boş odaların sessizliğinde
kendimi avutacağım.
Ortak arkadaşlarımızı terk ettim.
Acına bile dayanamadım.

Bu satırları okuyamayacaksın.
Rüzgâra yazdım —
benimle birlikte savrulsun istedim.

Akşam iş dönüşlerinde hayal ettim gülüşünü.
Güzel anıları hep taze tuttum.
Beraber yürüdüğümüz o eğimli cadde var ya,
işte tam orada…
bankın kenarında,
gülüşünün güneş gibi açtığı yerde…
seni hatırlıyorum.

Kalbim sıkışır.
Nefesim düğümlenir.
Kim bilir…
belki son defa,
tam da orada durur.

Toplanırlar başıma.
Yakınlarım ağlar ardımdan.
En acısı…
sen olmayacaksın orada.

Bedenimi toprağa verirler,
ama ruhum,
rüzgârlarla savrulacak…
bir oraya, bir buraya.

Sen…
kötü birisin belki,
farkında değilsin.

Ben kendi kabuğumda yaşıyordum,
hayatın tadını bile bilmeden.
Sen öğrettin bana o güzel duyguları,
sonra da çürüttün.

Aşka inancımı aldın.
Kalbimde güçlü bir bağdın.
Sevdiğimi biliyordun.
Sen de boş değildin.

Ama giderken,
acımasızca kopardın her şeyi.
Gözyaşlarıma bakmadan,
arkana bile dönmeden.

Bir ceset bıraktın ardında.
Farkında mısın?

Sen…
katilsin.