Biz hep bir arada büyümüştük.Tanıyorduk ve seviyorduk birbirimizi.Gel gör ki aile içinde görüşemeyenler de çoktu.Bir çok sebebi vardı bunun.Eskiden beri süregelen soğuk ilişkiler sebeplerden biri idi mesela.E görüşülmeden geçen uzun yıllar da aradaki soğukluğu daha da arttırıyordu doğal olarak.Oysa bir insanın aile içi sıcak ilişkilere çok ihtiyacı vardır bence.Dün onu düşündüm küçük Aslı’ya bakarken.Ailemizin hala görüşmediği diğer bir parçasının küçük bir üyesiydi Aslı.Ama ne kadar el üstündeydi.Bir şekilde aramıza katılmıştı.Nasıl karıştığı önemli değil.Önemli olan onu hemen benimsememiz oldu.O bizimdi,bizdendi.Neşe ve mutluluk veriyordu.Sohbet konusu oluyordu.Kısacası değer veriliyordu ona.Bazı şeyler kopmuş gibi görünebilir gel gör ki hemen de kaynayıverir.Bu hayatın güzel yanıdır.Yaşamaya değer kısmıdır.Konuşuruz konuşuruz ama bir güzel tarafını görelim hemen suya indiririz yelkenleri.Sevinin mesafeler kalıcı değil.Biz onca olumsuz yanımıza rağmen sevmeyi de beceriyoruz.