Kaybetmedim.
Sen gittin gideli çok şey kazandım.
Herşeyden önce biz kavramını unuttum.Ben olmayı öğrendim.
İstediğim kadar boş Zaman yarattın hayatımda.Öyle uzun uzadıya kahvaltı yapmayı bıraktım örneğin.Uyudukça uykusuzluğu öğrendim.
Sırf sen seversin diye,geceleri zifiri karanlığa bürünürdü ev.Oysa ben lambanın o loş ışığında hayallerimi izlerdim önceleri.
Sen gittin,hiç bir odanın lambasını kapamaz oldum.
Düşünmeme izin vermezdin.
"Düşünme,düşündüğün her an boşluğa düşüyorsun sanki,bulamıyorum seni" derdin.
Şimdi sen ittin beni boşluğa. Hiç olmadığı kadar düşünür oldum.
Çok fazla yazardım.Sen girdin hayatıma unuttum yazmayı.Yazacak dert tasa bırakmadın ruhumda.
Sonra gittin işte.
Kalemlerim yaza yaza tükeniverdi.
Kötü yönleri de var tabi gitmenin;
Örneğin saksıda solan çiçeğin.
Senden kalan tek hatıraya boşvermişliğimle sahip çıkamadım.
Hissizleştim herşeyden önce,
Ne Güneş’in yakıcılığını hissettim tenimde, ne de akan gözyaşlarımın şiddetini...
Merhamet duygumu yitirdim.
Sen benden gittin gitmenle zarar verdin benliğime..
Sırf bu yüzden yaktım herkesin canını.
Tek avuntum bana yaptıysayla başlayan kesik kesik cümlelerdi...
Kinle doldu taştı ruhum..
Sevgiden doğar nefret derler.Şu an seni nefretimle öldüresim var sevdiğim...
Fotoğraflarına baktım geçenlerde.Hüzün dolu gözlerine,masum bir dudak tebessümü eklemişsin hep..
Hiç farketmedim o Zamanlar.
Boynunun sıcaklığıyla ısıtırken her hücremi boğulduğunu anlamamışım adam.
Suçlusu ben miydim o gözlerin?
Nerede hata yaptım diye milyonlarca kez sordum kendime.
Tek bir cevap buldum;
Bizliğe o kadar alıştırmıştım ki kendimi,ben olmayı unuttum.
Oysa sen en çok beni severdin...