Kapkara bir duhan gibidir yalnızlık. Usulca nüfuz eder ruhuna. Eriten bir kokusu vardır yalnızlığın oda içerisinde. Mekan gözetmeksizin yerini alır sessizce. Korku verir, kaygı verir fakat ses vermez. "Yalnızım" diyebileceğin kimsenin ve nesnenin olmaması halidir bir anda doğan.
Doğan bir güneşten bile medetsiz bir umut bağlanır yalnızlığa karşı. Çaresizdir. Kimilerine göre yalnızlık çaresizliktir aslında.

Bence; milyarlarca insanın yaşadığı bir dünyada yalnız kalmak kalabilmek bir mucizedir yalnızlığı sevene, sevebilene ve de sevmek zorunda olabilene. Bir kardelen gibi yüce dağ başında açabilmenin mağrurluğu vardır mesela yalnızlığın. Yalnızlığın da bir gururu ve hakkını ödeyebilme zorunluluğu vadır.

Bakma öyle sıkıcı olduğuna; Yalnızlık eleştirelsiz bir mutluluk sunar insana. Düşüncelerin özgürdür, itiraz eden edene durumlar yokur mesela. Kırdınsa sen, konuştunsa sen baktınsa sen ve neden diyen olmama durumudur mucizevi olan. Huzurdur. Rabıtadır aslında olan. Belki de çile kapısıdır girilmesi farz olan.