HAYAT’ TAN BİR PARAĞRAF!..

Hayat, bugünlerde tanımakta zorlanıyorum seni. Sanki pamuk ipliğine bağlı gibisin, hemen bağlarını kesip atıyorsun fütursuzca. Eskiden hayat denilince akan sular dururdu; bir saygınlığı vardı. Öyle hayata tutunmak her babayiğidin kârı değildi. Paran pulun olsa da sallamazdı seni. Tekmeyi vurdu mu kimbilir hangi boklu derede alırdın soluğu.
Hayatta ayakta kalmanın da bedeli vardı. Şimdiki gibi babadan miras dayatmalarla hava atılmayı kabul etmezdi. Düştüğün zaman kendi iradenle kalkıp devam edecektin yoluna. Ve en güzeli de oydu zaten. Hani derler ya: Kendi düşen ağlamaz, diye.İçine özümsediğin deneyimler, bir gün geldiğinde seni öyle farklı konumlara getirirdi ki işte o zaman kendin olduğunu anlar, hayatı delicesine sever ve ona bağlanırdın. Esen rüzgârlardan, leyleklerin süzülüşünden, çekirgelerin sesinden, kurbağaların senfonisinden esinlenir ruhunun derinliklerinden çok güçlü ve insanı mutluluktan mest eden melodiyi mırıldanırken kendinden geçerdin.
Eskiden organik yapınla, doğallığınla aşkların en güzellerini sunardın. Şimdiki gibi günlük değişenlerinden değil. Sevmelerin de bir raconu vardı. Bütün duygular saf ve berraktı. Şimdiki gibi parayla ölçülen cinsten değildi. Eğer erkekse ekmeğini taştan çıkarır, diye mal mülk sormazlar, sevdiğin kızı hiç korkmadan verirlerdi. Kaç keçisi, kaç koyunu, kaç domuzu var diye ahret sorusu ve listesi önüne dayatma yapılmazdı.
Eskiden hayat güzeldi be. Lambalı gecelerden dışarıya yansıyan ışıkların gerisindeki konuşulanlar farklıydı, hırs yoktu. Tatlı dil, içten bir gülümseme her şeye değiyordu…
Hayat şimdi çok farklı oldun. Tanımakta zorlanıyorum seni. Bazen hamaset duygularıyla kendinden geçiyor, kimseyi tanımıyorsun. Ucuz kahramanlıklar peşinde kendini küçültüyor ve basitleşiyorsun.
Hayat, seni insan olduğun için seviyorum ama sen beni hiç gâle almıyorsun, hep kendi bildiğini okuyorsun!