Rengarenk güllerin anlamları gibiydi hayat.. Herkes tarafından bilinen; sıradanlaşmış..
Güllerin güçsüz, kurumuş yaprakları hayallerdi; güçlü dikenleri ise gerçekler... Yapraklar soluverir, dikenler hep güçlü kalırdı.
Pembe hayatlar en başıydı renklerin.. Her şey olağan görünürdü, pespembe bir dünya.. Ardından kırmızı izlerdi pembeyi..
Kırmızı bir hayat her zaman mükemmel, kusursuz başlardı. Kırmızı bir hayat, beyaz hayatın geleceğini haber verirdi. Fakat beyaz hayat göründüğü kadar masum değildi. Nasıl başlarsa başlasın mutlaka hüzünlü, yaralı, gözyaşıyla biterdi; böylece sarı hayat başlardı.
İşte sarı hayatla doğardı sonbahar da.. Hayaller dökülür, dikenler boy gösterirdi.
Artık hayat hiç pembeleşmeyecek gibi gelir, dikenlerin içinde kayboluş beklenirdi. İşte tam bu sırada mavi hayat beliriverirdi, bir ışık, bir umut ışığı..
Tüm sarı arkada bırakılır, mavinin tam ortasına atlanırdı. Ve mavi hayat gülümseme, kahkaha eğlence getirirdi sadece..
Ve tekrar mavi hayatın içinde bir pembe doğar, aynı döngü tekrar ederdi kendini.
Ta ki beyaz; gerçek masumiyetine kavuşup, sarıyı yok edene kadar...