Tüm evrenleri, galaksileri, sistemleri ve gezegenleri dolaştım. Sadece Dünya’da hayat vardı. Masmaviliklerin içerisinde yeşil ve kahverengilikleriyle bedende göz bebeği gibiydi. Tüm ölü kaya parçalarının ve gaz toplarının arasından sadece onda yaşam vardı. O, diriydi. İndim dünyaya, tüm kıtaları dolaştım, canlı türlerini inceledim. Gördüğüm şey sadece şaşılacak bir dengeydi. Sinek, mikropları yiyordu; kurbağa, sinekleri... Kurbağa yılana yem olurken, yılanı da kartal gibi yırtıcılar yiyorlardı. Aslanlar işbirliği içerisinde avlanıyorken ceylanlar sürüler halinde yaşıyorlardı. Her şey yerinde gibiydi, düzenli şekilde devam ediyordu.

Ve hiçbir tür kendi türüyle kavga etmiyor, birbirini yemiyordu. Bir tanesi müstesna: akıllıyım diye övünen insanoğlu! Canlı türlerinin arasından düzen gereği onları tüketen başka bir tür yoktu, ama ilginç olan, onlar kendi kendilerini öldürüyorlardı. Yer ve para kapma mücadeleleri içerisinde, savaş adını verdikleri mazeretlerle canlar kan olup toprağa karışıyordu. Birileri, itibar, toprak ya da para kapıyorlardı; fakat savaş hep sivilleri vuruyordu.

Kendi aralarında büyük başlar vardı, ve bunlar kendilerine yönetici adını vermişlerdi. En rahat şekilde yaşıyorlardı bu büyük başlar �sivil� ya da �vatandaş� adını verdikleri ve ilginç şekilde kendilerinden daha kalabalık olan grubu ezerek. Savaşları bu büyükbaşlar çıkarırken, sadece onların aileleri sırça köşklerde yaşıyordu. Genellikle barış götürüyorlardı diğer ülkelerin sivillerine, bazen medeniyet bombalar vasıtasıyla iletiliyordu ama savaş hep sivilleri vuruyordu.

Bu büyük başlar birbirlerine restler çekiyorlar, bazen ideolojileri uğruna gözlerini kapatarak bir düğmeye basarak ve çok güvendikleri akıllarıyla buldukları atom bombası gibi bombaları yine hemtürlerinin üzerine salarak, yüzlerce kilometrelik alanda tek bir canlı türü bırakmazlarken toprağı da öldürüyorlardı. Hatta saldırdıkları ülkelerin vatandaşlarına uygarlık(!) götürüyorlardı, ama savaş hep sivilleri vuruyordu.

Bu büyük başlarının bazılarının sözde dini ve kutsal amaçları ve hatta vaat edilmiş toprakları vardı, ve bunlar için on yıllar öncesinden hazırlanmış gizli planları vardı. Gizli gizli, bazen soğuk, bazen sıcak savaş çıkarırlardı, ve terör örgütleri kurarlardı. Ve bu örgütleri yine bazen ateş ettirerek, bazen ateş ettirilerek hep sivilleri vuruyordu.

Bu büyük başlardan bazıları bazen kendilerinden daha büyük başlara yenilirler ve bazen yakalanırlardı. Zaman olur devran dönerdi ve onlardan hesap sorulurdu, fakat bunlardan bazıları Avrupa�nın Orta Yeri�nde katliam da yapsalar, on binlerce insanın ölümlerine de neden olsalar, ölümden korkarlardı. Birkaç saatte binlerce �vatandaş� ölürken içleri sızlamazdı da, bir düşman uçağı yön değiştirince ödleri patlardı. İdeolojilerinin ve ihtiraslarının uğurlarına dünya savaşları çıkarırlardı da, yine savaş hep sivilleri vururdu.

Ve bir haber sunucusunun da dediği gibi, �Savaş zaten hep sivilleri vurur��

Yaşamlar kan olup derelerden taşarken,
Analar gözyaşı olup ateşlere koşarlardı.

Siviller açlıktan işkembeye taş basarken,
Büyükbaşlar onlara çağdaşlık taşırlardı.

Metal canavarlar ateşlerini saçarken,
Metal kalpliler Firavun gibi yaşarlardı.

_________
Savaş zaten hep sivilleri vurur, Fuzuli barış hayalleri kurulur,
Akıllıyım diyen kudurur, ama korkma bir gün bu dünya da durur,

Ve elbet o gün bunun da hesabı sorulur.