Hani sel gelir de ne var ne yok alır götürür yolu üstündekileri. Öyle sanıyordum. Bir sel gibi geldin ne var
ne yok alıp götürdün. Öyle boş bir dere yatağıydım. Senin belkide bir kaç ev ilerde bir kızla konuştuğunu
düşünmek bile istemiyorum. Şu karşımdaki ahşap ev olmasa seni göreceğim. İçim buz gibi olacak o zaman.

Bu sevdaya nasıl Tanrısal bir anlam yüklemiştim oysa. Sanki senin elinin dokunduğu her şey bir anda yeni
bir görüntü yeni bir anlam kazanacak gibi. Başımı kaldırıp yıldızları seyrediyorum. bir yıldız kayıyor. Yıldız
kaydığında dilek tutmuyorum artık. Nerdeyse dualara da inanmayacağım çünkü kabul olmayan duaların
altında iyice ezileceğim.

Zaman öyle hızlı ilerliyor ki sel dere yatağımdan seni alıp götürüyor.Ben yine sel artıklarıyla, üstüm başım
perişan bir halde(Ya da ben öyle sanıyorum) kalakalıyorum. Senin yüzünü hüzünlü görsem sanki yüreğim
soğuyacak biraz.

Sahi o kadar uzun mektuplar mı yazdın o kıza. Evlenince yine yazar mısın? Yoksa senden yaka mı silker.
Bütün komşuların ağzına sakız olursun da ben duyarım birgün. O narin kız kilo alır, çirkinleşir, bilirim. Sen
yine gözün benim penceremde beni ararsın ama boşuna. O eski kızın yerinde yeller eser.Selin duygularımı
nerdeyse sıfırlayıp, bir yele saldığını bilmezsin. Soğuk bakan bakışlarım anlatır.

Dua et de hiç karşılaşmayalım. Elinden tuttuğumuz çocuklarımızla. Ağzını açıp konuşacak söz bulamazsın.
Dönüp arkana bakacağını bilirim. Bu küçük kasaba birden mora çalar. Bakışlarına sisler çöker, yıkılacak
sanırsın üstünden geçtiğimiz köprüyü. Bu kim diye sorar çocuklarımız. Eski bir tanıdık dersin. Çok ama çok
eskilerden..

O eski kasaba evleri hiç üstüne üstüne geldi mi? Yol aradın mı depremli sokaklarda? Bir yol bulabildin mi?
Sahi gerçekten güldün mü hiç? Sevdin mi? Bana gelen duyumlarda rastlamıyorum buna.. Ben de eskisi gibi
yıldızları seyretmiyorum.



04. 07. 2016 / Nazik Gülünay