Şiir yazmak için kişinin (yapay veya doğal bir) duygu yoğunluğuna sahip olması elzemdir/çok lüzumludur. Öyle ki bir şair bir şiiri planlı olarak değil, pat diye, yoğunlaşan bir duygu akımından hareketle yazar.
Duygu, gereklidir ama bu duyguyu içsellikten çıkarıp dışarıya aktarmak daha da gerekli ve meşakkatlidir. Bu meşakkati aşmak için bol bol kitap okuyup kelime haznemizi genişletmeliyiz.
Kişi belirli/dar bir kelime haznesine sahipse duygusadığını veya düşünsediklerini tam manasıyla dışarıya aktar/a/maz. Eğer aktarmaya yeltenirse asgari de olsa bir sancıya tutulur.
İşte bu sancıyı çekmeden önce tedbir olarak bol bol, bize faide verecek kitapları okumalı, bilmediğimiz kelimeleri (gerekirse) bir sözlük çalışmasıyla öğrenmeli ve unutmamak için de günlük hayatta istimal edip/kullanmalıyız. Eğer bu pratik uygulamayı yapmazsak, yeni öğrendiğimiz kelimeler sözcük dağarcığımıza, bilinçaltımıza kâmil manada yerleşmeyecektir. Eee bu da emekleri boşa çıkarıp, insanı çıkmaz bir sokağa sürükleyecektir.
Gelelim diğer bir hususa. Şair ne zaman-nerde duyguyla dolup şarj olacağını bilemediği için, yanında sürekli bir not defteri bulundurmalıdır; aklına gelen boş-beleş, gerekli-gereksiz, abuk-sabuk (…) ne olursa olsun yazmalıdır. İsterse bir aforizma kısalığı, isterse bir makale uzunluğu hiç fark etmez.
Ye-
Ter-
-ki
YAZ ----------- SIN…
Aklına ne gelirse yazsın; çünkü acemi birliğindeki asker, acemi olduğundan dolayı, çoğu hatasından sorumlu tutulmaz. Aynen öyle de, bu işe yeni girişmiş şair veya şaire arkadaşlarımız da yeni yeni yazdıklarından ötürü her (yeni) yazdığı mübah hükmündedir( eee artık hükmü de verdik. Bir zahmet yazmaya başlayın!.. Ha bu arada n’olur Türkçe kaide ve kurallarını dosdoğru öğrenip, bunu, yazdığınız eserlere de yansıtın). Selam/et ile…


-İbrahim GÜNGÖR