Hayatta en güzel şeyler,en sade olanlardır aslında..Kaynağına en yakın olan…Duru,yalın,berrak,eklentisiz,olduğu gibi yani.Çocuklar,çiçekler,yağmur damlaları mesela…
Sonradan eklenen herşey orjinale sadakatsizliktir,kendine güvensizlik…
Karmaşayı kendi davet eder insan hayatına;insanları,olayları,duyguları,düşünceleri manipüle etmek ister kurnazca.İzin vermez kimsenin kendi olmasına,maske sever,rol sever,oyun sever…Aslı gibi olan hiçbir şey karmaşık değildir.Çözmekte zorlanmazsınız.Gerçek sevgi de öyle mesela…Hangimiz istemeyiz en yalın halimizle beklentisizce kabullenilmeyi,sevilmeyi…Oysa insanlar çoğunlukla sizi değil,kafasındaki imaja uyanı sever.Kendine dair oluşturduğu imaj ve sevgiliye dair taşıdığı imaj…Sonuçta bu iki imaj arasındaki sahte ilişkiye sevgi der.Aldanır,aldatır,yıkar,yok eder.Bütün sahtelikler sonludur çünkü.Gerçek olan sonsuzdur.Kaybetme korkusu maskeleri çoğaltır,ve yalnızlığı.Toplumdan sorgulamadan devraldığı roller nereye taşır insanı;ıssız bir güvenlik sahiline…Emniyetli ama sahte,yapışkan bir yalnızlık sahiline.
Ömrümüzün sonuna kadar devam ediyoruz öğrenmeye.Hiç bitmiyor yanılgılarımız.Gömlek değiştirip tekrar sınıyor seni hataların.Ve sen aynı basamakta tökezliyorsun hep.
Gerçek sevgi seni olduğun gibi kabullenir dostum,unutma.Sorgulamaz,sınamaz,beklentisizce verir.Ne tanımlamaya,ne zamana ne de afilli sözcüklere ihtiyaç duyar.Nedensizdir,açıklama istemez.Kendi zamanını,iklimini ve şartlarını yaratır.Gelirken de giderken de sormaz.Girdiği bütün formlarda-dostluk,aşk,kardeşlik…-kalıcı güven duygusu yaşatır.Artmaz ve eksilmez,olduğu yerdedir…
Ve onu gördüğünde pırıltılı sözden değil,kendiliğinden akıp geldiği özden tanırsın…