Yarın öyle bir gün olacaktır ki bütün insanlık için...
Çırakta biz olacağız usta da.
Yaşamın mürekkebi de biz kağıdı da.
Aşık olan da biz aşık olunan da…


Kimleri ağırlamadı ki bu bahçe belki de hiç birinin payına düşmeyen bir gururla.
Nice anılar ne doyumsuz sohbetler ve o şen kahkahalar kimleri buluşturmadı ki asırlık Erguvan Ağacı’nın gölgeli serinliğinde. Uçuşuyor şimdi her biri olanca görkemiyle gökyüzünün özgür maviliğinde.
Mina Urgan davetlimizdi o gün. Uzun zamandır rahatsızdı. Evinde yatıyordu. Kırmadı davetimizi. Moda Mühürdar Caddesi’ndeki evinden almaya ben gitmiştim kendisini. Asansörsüz mütevazı bir apartman dairesinde yaşıyordu.
Okul meslek dava arkadaşları dostları ve sevenleriyle dolup taşmıştı koskoca salon.
Nefesler kesilmişti adeta. Tatlı sohbeti içimizi ısıtmış hoş ve biraz da buruk anılarını bizlerle paylaşırken hastalığını unutmuş görünüyordu. “Uzun yaşadım. Gençlere baktıkça utanıyorum!” demişti takside bana.
Bizler sizleri tanımaktan ne büyük övünç duyuyoruz oysa. Soluk alışlarınızı hissediyoruz bıraktığınız yapıtlarınızda. İzlerinizde.
Kimler yoktu ki bahçenin müdavimleri ve kendilerini ağırlamaktan sonsuz onur heyecan sevinç duyduğumuz adları efsaneleşmiş dev çınarlar arasında.
Hasan Pulur, Emre Kongar, Ali Sirmen, Hilmi Yavuz, Cahit Kayra, Cemal Kutay, Melih Cevdet Anday, Demirtaş Ceyhun, Şükran Kurdakul, Fazıl Hüsnü Dağlarca, Vedat Günyol Mehmet Başaran, Selim İleri, Sunay Akın ve daha nice değerli önemli saygıdeğer isimler ve gizli kahramanlar.
Maalesef bir çoğu Beyaz Atlarına binip gittiler. Yerleri doldurulmayacak bu dev çınarlarla bir arada olmanın gururunu ve mutluluğunu yaşadık hep birlikte. Ne mutlu bizlere.
Daha sonraları mekanın sahipleri karı-kocanın talihsiz bir trafik kazasında yaşamlarını yitirmelerinin ardından çocuklarının uhdesine geçen bu mekan da zamana ve bu bozuk düzene ayak uydurmakta gecikmedi. Kültürevi kimliğinden çıkarılıp ‘çıkar evi’ne dönüştürüldü maalesef.
Emeğin mücadelenin özverinin kalem ve düşün İnsanın hiçe sayıldığı bu ülkede bu güne değin değişen hiç bir şey olmadı. Ve bir çoğumuz o güzelim gün batımını bir bardak çay eşliğinde şiirler sohbetlerle seyredememenin derin hüznünü yaşamaktayız.
Erguvan Ağacı da yok artık.


ESENLİKLER