Nadasa bırakılmış bir gönül acısında ağlayan, bahçesi solgun bir geçmişte açan güllerim vardı bir zamanlar. Bir zamanlar goncalarla dalgalanan yapraklarını güneşe çevirirlerdi, yüzlerinde kızıl bir aydınlık gülümserdi…
Nilüfer çiçekleri dalgalanırdı rüzgârla, belirsiz uğultulara selam verirler, gölgelerde gölgelenirdi geçmiş. Yaşam iki kıyı arasında gidip gelmekten; hatta sadece gidiyoruz sanmaktan başka neydi ki. Geçmişin okyanusuna atılmış; derinlere, maviye çivilenmiş bir çapa,işte o “çocukluğumuz”du…Okyanusun su yeşili gözlerinde ışıldayan çakıltaşlarında yüzlerimizin aynalı elması dururdu. Yer yüzünün diplerinde kömür gözlü çocuklar hiç büyümezdi sanki, ruhumuzun mağması bir gün bir yolunu bulup çıkacaktı tam da yerin yüzüne… Ne sabrımız ne cesaretimiz ne umudumuz kalmıştı… Öte yandan gözlerinin yeşilinde çağlayan ılık rüzgârların verdiği huzurla etrafımızı sarıp sarmalayan ,güneşsi gülüşlü delikanlıların gözlerindeki özlemle karşılaştığımızda umut yeşeriverirdi aniden… Onların özlemi hep dağlara, ağaçlara,taş evlereydi. Anlardınız,en azından ben anlamıştım.…Köylerin,fakirliğin tarifsiz zenginliğinde çoğalttıkları çoğul kalabalıklara aşina gözleriyle karşılaşmak ne büyük bir şanstı. Yaşamın anlamı işte bu mucîzevi anlarda saklıydı. Birinin gözlerinde O’nun geçmişine dair izlerin peşi sıra sürüklenmek ve sonsuz bir içkinlikle, doğayla,masumiyetle ve en önemlisi O çocukla karşılaşmak dünyada hiçbir şeyin veremeyeceği bilme arzusunu her daim canlı tutuyordu…

Eflatunî efkârı düşsü bir yalnızlık sisinde duruyor. Gölgesi griye çalan yaşlı delikanlı nadasa bıraktığı toprağı bakışlarından bulutların izi usul usul geçerken izlemeye devam ediyor. Gök/yüzü de bulutlu ve aynayüzlerini düşünüyor insanların… Hep düşünüyor. Başı dönerken de, tavuklarını yemlerken de, köpeğinin başını okşarken de düşünüyor… Kedisi Osman ayaklarına sürtünüp,mırıldamaya başladığında akşam inmeye başlamış oluyor her seferinde… Küçük ,mütevazi ,ruhunun huzur bulduğu düş evinde yalnız değil,yalnız değil ruhunun aynasında gizli ,güvercin kılığına bürünmüş melekleri O’nu yalnız bırakmıyor…Salkım söğütlü saçlarını ırmağın aynasında tarayan melekler var hep etrafında…
mayıs 2016