Seni buraya bir rüzgar getirmişti
şimdi deniz kıyısında
ordan oraya savrulan çiçekli hasır bir şapkayı izliyorum

böyle kurmuştum hikayeyi
dialogları acemice oldu ama güzeldi

korumuştu uzun bir süre güneşten ve aşk’tan seni
ıslaktı elbisenin etekleri hep kırık beyazdı
o rengi hiç unutmadım

sonra gidip gidip konuştuğun tozlu yoldaki o korkuluk
ne çok eğlendirirdi seni

kasabadan uzaktık boylu boyunca uzanırdık yan yana
konuşmazdık saatlerce önemli bi şey olduğunda yazardık kumlara
elin havada kalmıştı giderken göğe yakın duruyordun

o akşam üstü simit alıp yemiştik hep aynı yerlere giderdik insanlardan uzak
büyülü bir dünya mıydı rüya mıydı kafamda kurguladığım bir serüven miydi yoksa
dünya sinema sahnesi hayat iyi sonla biten bir film olsaydı keşke

senaryosunu kendi yazdığımı hatırlıyorum şimdi
o çocuk ben çocuk acımtrak tatlı bir rüya denizinde boğulmak üzereydik
bir gün bir sevgilisi çıktı geldi bekliyordum zaten
keşke öyle olsaydı daha kolay olurdu onu unutmak
bitti demiştim usulca bitti

anladım ki hepimiz yaşar gibi yaparmışız
oynarmışız kendi yazdığımız bir oyunu

giderken el sallıyordun elin havada kalmıştı başın göğe yakın
kanatsız bir melektin ara sıra gelip beni yoklayan
bazen bir arı vıız vıız vızlayan dönen etrafımda
bazı bir durgun suda Nilüfer

çoğu zamanda dokunulmaya dayanamayan benekli bir kelebek
hatırladım sonunda
ıslaktı hep elbisenin etekleri kırık beyaz

Yüksel Nimet Apel

1/Ocak/2015/Perşembe/Ankara