Hiç Aynaya Baktınız Mı, Son Gülen İyi Gülermiş

Hangi abonelik olursa olsun, yorulmamak, sıkıntı çekmemek mümkün değil. Hele o kuyruklarda fenalık geçirmemek, sinir hastası olmamak imkânsız gibidir. Elektrik, su, telefonu doğalgaz aboneliklerini alırsın bir dert, devam ettirebilmek için çaba göstermek ise apayrı bir dert!

Komşu var, komşuyu aziz eder,
Komşu var, kendini rezil eder.

Paran hazır olmaz, hemen aboneliğin pasif hale gelir. Bankaya otomatik talimat verirsin para yatıramamışsınızdır, yine aboneliğin pasif olur, yetkili ödeme noktasındaki bayilere yatırırsınız, adam "ya kaçmıştır, ya ödememiştir" yine aboneliğiniz pasif hale gelir. Bu arada gecikme faizleri ve aç-kapa cezaları da yanınıza kar kalır.

Bir damla suda fırtına koparanlar, durgun bir deryada boğulanlardır.

Ücretlisinizdir. Ödemeleriniz maaş alım gününe denk gelmemiştir, yine gecikme faizi, yine ceza ödersiniz. İtiraz etseniz de nafile! Çünkü hemen karşına sözleşme çıkarılar; “bakın siz imzalamışsınız” denir. Kabullenmek zorunda kalırsınız. Yani her halükarda, sıkıntı yaşar, ceza, faizle uğraşırsınız. Bu sadece dürüst olan vatandaşlar içindir. Peki, ya kaçak kullananlara ne yapılıyor? Koskoca bir hiç!

Eğer, bu zamana kadar okudukların, kişiliğine ve yaşantına bir şey katmamışsa,
Eğer, yazdıklarına kendin bile inanmıyorsan, bazı şeyler için hala inat ediyorsan,
Dönüp aynaya bir daha bakmalısın!
Ben neyim diye!!!

Birinin çok yazması, hiç bir konuda konuşamadığı anlamına gelmez.
Birinin çok konuşması, her şeyi bildiği anlamına gelmez.
Birinin yazamaması veya konuşmaması da hiç bir şey bilmediği anlamına gelmez.
Önemli olan, yerinde, zamanında, usulüne, adabına ve kişiliğine uygun hareket etmesidir.

Demek ki neymiş:
Son gülen, iyi gülermiş!
Son gelen, iyi yermiş!
Son bakan, iyi görürmüş!
Ya da hasedinden geberirmiş!

Doğada vahşi hayvanlar birbirlerine komşu olup yaşarlarken ve hiç bir sorun olmazken; modern dünya denilen ve günümüzün baş belası olan apartman hayatında, ayrı evlerde yaşamalarına rağmen, iki komşu birbirleriyle geçinmekte zorlanıyor.

Yaşadığım şehrin, her caddesini, her sokağını, her köşe başını çok seviyordum.
Her yerde kokun var, her yerde siluetin, her yerde çıkma ihtimalin var dı çünkü.
Hele Eski Adıyaman Kalesi’ne, o merdivenlerden çıkmaya korkuyordum.
Kuşbakışı şehri temaşa da belki yaşadığın yeri görebilme ihtimali, korkusu, endişesi, zevki, neşesi, heyecanı vardı içimde.
Kalenin yok olmasıyla beraber, senli olan tüm hatırlarım da yok oldu gitti aslında….
Yığma haline gelen tepe gibi, sen de bir yığın oldun kaldın içimde ve yok oldun uyuşuk beynimde.

Bazı insanlar, bana hoş davrandılar,
Bazı insanlar, bana boş davrandılar,
Oysa ben, hoş, ne de boş olabildim!
Sahi, sahi ben ne oldum, nasıl böyle oldum, avlandım dostlar!
*
Bazen, en yakın kimseler, aslında çok uzağımızdalar.
Bazen, en uzak olanlar aslında çok yakınımızdalar.
Teknolojinin canı sağ olsun!
Hele hele, daha çok da akıllı telefonların canı olsun!

Kerim BAYDAK
[email protected]