Yaşanmışlıklar Adına; Alfabem.

Geçen gün nüfus kağıdımı yenilemek için Güngören köyiçine gittim. Resmen ayrıldığımız halde nüfus kâğıdımda evli görünüyordum. Neyse konuyu dağıtmayayım. İşimi hallettikten sonra dönüş yolunda minibüse bindim. En arkadaki iki boş koltuktan birine oturdum. Biraz sonra minibüse iki yaşlı kadın daha bindi. Bir tanesi geldi yanımdaki boş koltuğa oturdu. Diğerinin hali benden kötüydü, zorlukla ayakta duruyordu. Ha düştü, ha düşecek.
Sağıma baktım. Genç bir kız sözüm ona elindeki kitabı karıştırıyordu, ama okuduğu falan yok gözler fıldır, fıldır. Soluma baktım genç bir delikanlı kendini telefonuna kaptırmış dünyadan haberi yok. Yani anlayacağınız minibüsteki bütün yolcular o yaşlı kadını yok sayıyordu.
Dayanamadım yanımda oturan yaşlı kadına dönerek yavaşça ‘’Arkadaşınıza seslenin ben yerimi ona veriyorum’’ dedim. Zorlukla yerimden kalktım. O sırada yaşlı kadın arkadaşına seslendi’’ Zeynep buraya gel beyefendi yerini sana veriyor’’ dedi. Bir an öylece durdum, içim sevinçle doldu. Kadın Alfabem’le adaştı. Ve ben binlerce isim arasından Alfabem’le adaş olan bir kadına yer vermiştim. Kuş gibi hafiflediğimi hissettim. Mini
Büste geçirdiğim on beş dakika o gün yaşadığım en mutlu anlardı.
Bazı anılar vardır üzerinden yıllar geçse unutulmaz. Sanırım bu anıyı da ben yıllar boyu geçse unutmayacağım.
Seni de Alfabem.


Mart/ 2016
Tayyar Bedri