Karanlık Hayat Aydınlığın Aynasıdır
Sayın Can Dostum Mehmet Lütfü Bey;

Sana bu mektubu dört duvar arasında özgürlüğünün kısıtlanmış olduğu kapalı bir cezaevinde olduğunda değil de uzunca bir tatile gittiğin kuşlar kadar özgür, yüreğinin pır pır attı ve hayatı hunharca hırpaladığın bir zaman ve ortamda yazmak isterdim.!

Ne var ki hayat zalimce sana oynadığı oyunu bana da oynadı. Kendimden şüphe etmeye, korkmaya ve de günün kuşluk vaktinde bile kabuslanmaya başladım. Neden diye kendi içinde sorgulama sendromuna girer gibi olduğunu hisseder gibiyim. Neden şu: acaba bende mi bir lanetli budis heykeli ruhiyatı var? Her kime dostum, arkadaşım, yoldaşım desem mutlaka bakıyorum ki elimimden bir papatya çiçeklerinin tanesi misali bir bir kendilerini apansız simbut rüzgârlarına emanet ediyorlar. Bu nedenle dostluğun bana haram kılındığını, acı hasret ve yalnızlığın heybemdeki tek azık olduğunu düşünmekten kendimi bir türlü arındırmaya aklım da izin vermiyor.

Geçenlerde eski dostları aradım. Bana bir cüzzamlı gibi ruhlarını saldılar. Görüşmeme bahanelerini kisli toprağa savrulan gübre gibi sevecenlikle serpiştirdiler. Kusur bende miydi? Ben bir lanetli buda heykeli miydim?

Yine de ben ne olursam olayım senin dönüşün benim baharım, yazım yedi iklimde mevsimim olacaktır. Bir hazanın mevsimi olduğunu, ilkbahar yağmuru sonrası dostlarına gökkuşağı gibi doğacağın günlerin özlemi karanlık odanı o denli aydınlatsın.

Sayılı günler asırlara bedeldir bilirim. İnsanın her geçen saniyesinde bedeni titrer, ömrü isyanda ısrar eder. Yine bilirim ki insanın kalbi dostlarını, sevdiklerini ve hasret yığınlarını aklına getirdikçe bütün hücreleri bedenine karşı taarruza geçer.

Bu nedenle sana ve ruhuna ikram olsun diye satırlarıma son vermek için kalemimin ayaklarına kapanıyor, hikmetini sonlandırması için naciz vücudumu siper ederek sevgi ve selamlarımı iletiyorum.

Kamber Bal
Dostluğun ilahi dostu