Hastahanedesiniz…
Küçük bir ameliyat işiniz var ve ilk gün; gelenler, geçmiş olsun dilekleri, çiçekler, çiçekler…

Herkes var lakin o yok! Saatlerce Hasta hanenin kapısına bakarsınız, fakat o gelmez!

Daha sonraki günlerde hep o camdan bakarsınız ama o gelmez! İşleri yoğundur, önemli misafirleri gelmiştir, bir iş yemeğine çıkmıştır önemli bir final maçındadır yada rutin bir toplantı vardır.

Hastanede yattığınız sürece; denize açılan balıkçıları bekleyen insanlar gibi gözleriniz camda; onun yolunu gözlersiniz. Ve her ziyaret saatinde den sonra; öfke ile yumruğunuzu sıkıp, tırnaklarınızla avuç içlerinizi delersiniz!

Yapayalnız hastane odasında; uyku tutmaz geceleri…
Şiirler yazarsınız, cam kesiği şiirler…


İşgüzar neşterler doğrarken beni beyaz odalarda
ellerinde güzden kalma krizantem
sırtında yeşil bir pelerin
vurulduğum yere gel, vurduğun yere gel

komşuya emanet et öfkeni
yarıda kes en ateşli sevişmeni
bırak öyle kalsın makyajın kıyafetin
açık saçık, en doğal halinle gel

bir muson gibi yağ çorak toprağıma
ister yağmur ol, ister sel
sarp kayalıkları aşan bir şelale gibi dökül üstüme
saf kan Arap atları gibi uçarak gel


Bir gün, onu görürsünüz; elinde çiçeklerle…

Sizi görmek için; görevlilerle münakaşa ediyordur. Fakat içeri almazlar!
Ziyaret saati bitmiştir.
Camdan uzaklaşır giyinmeye başlarsınız. Çünkü…
O gün; taburcu olmuşsunuzdur!