Küçük bir çocuk parıldayan gözlerle ağlıyor kalbimde...
Derdi , derdim , derdin , derdimiz sadece şeker olsaydı keşke..
Keşke sadece şekerimiz olmadığı için dökseydik gözyaşlarımızı...
Şimdilerde kalbimizin içinden atamadıklarını kağıtlara döker olduk.
Keşke kağıda dökmemiz ile bir nisan yağmuru gibi geçseler de toparlanıp gitseler...
Ama olmuyor değil mi?
Bulut bile derdini toprağa döküyor da biz kalbimizdekileri çıkaramıyoruz , atamıyoruz..
Belki de doğamız gereği alışkanlıklarımızdan kurtulamıyoruz !
Önceleri hep gelecekten beklentilerimizle mutlu olmayı düşlerdik .
Mutlu olmayı hayal ederdik .
Bu yüzdendir ki kendimizi mutsuz hissetmezdik .
Şimdi ne oldu peki?
Gelecekten umduğumuz düşler meyvesini verdi mi ?
Mutlu muyuz gerçekten?
Kalbine bir sor ilk önce ..
Sevilmeyi bekledik , ama sevilmedik ...
Değil mi?