Aradığım Mutluluk!

Uzun zamandır beynimi durmadan kurcalayan bir konu var.
Sahiden her şey, her yaşanan kader mi diye?
Ya da hayat ile mücadele etmeyi kolaylaştırma adına ve kazanmak adına kader adı altında bahaneler mi üretiyoruz?
Ne yaptıkta olmadı, denedik mi yaşamayı acaba?
Yoksa olmuyor diye hayatı bir kenara mı ittik?
Elimizde o kadar yasamaya değer sebepler varken peki ne istiyoruz hayattan?
Hepimizin amacı aynı değil mi?
Oysa hepimizin doğarken kulağımıza ilk fısıldanan cümle “mutlu ol yavrum” değil midir?
Bu kelimeyi hepimiz duyduk ama hala o kulağımıza fısıldanan mutluluk kelimesinin peşindeyiz.
Arkamızda o kadar yaşanmamış mutluluktan parçalar bırakmışız ki biz hala mutluluğun ne olduğunu bilmeden onun peşinden koşuyoruz.
Ömür tükenip giderken biz hala bir türlü gelmeyen mutluluğu bekliyoruz.
Bugün çok eski günlerden kalma bir aile fotoğraf albümünü açtım.
İlk sayfasında babamın güler yüzlü bir resmiyle karşılaştım. Ardından Annem, ablamlar, abimler ve çocukken oynadığımız mahalle arkadaşlarım. Her bir resimde bir anı yüzüme gülümsüyordu. Her yüzde bir mutluluk vardı. Anladım ki mutluluk dedikleri kavram yaşamın ta kendisiymiş.
Her yaşadığımız gün en mutlu günümüzmüş bir de sevdiklerimiz yanı başımızdaysalar.
Düşünüyorum da kimi zaman kendimizi durduk yere kedere ve kasvete sürüklüyoruz. Bazen gülerken bile gözlerimizi hüzün kapladığı olur.
Dostlarım mutluluk denen olgu tamda hayatın ta kendisidir. Onu hakkınca yaşayın ve gülümseyin. Hayatı yasamaya bakin.
Şimdi kollarını aç ve hayata kocaman bir gülümseme bırak.
Mutluluk tam da sensin ve senin varlığındır…

Benzer Alaaddinkızı