Her şeye rağmen, nasılda mutlu bir güne uyanmıştım bugün.
Sabah erkenden uyandım, mis gibi demli çayımı içerken, “ Bu gün hiçbir olayın beni üzmesine izin vermeyeceğim “ dedim.Kapatacaktım kendimi dış dünyaya, kızmayacak öfkelenmeyecek, üzülmeyecektim.Hiç bir olaya şaşırmayacaktım…Hatta hiç gitmediğim alış veriş merkezine gidecektim.
Çayımı içtikten sonra, evin bütün camlarını sildim.Dilime takılan şarkıları söyledim.Sonra kahvaltı hazırladım.Mutfakta yemeğimi yedikten sonra oturma odasına kahvemi alarak geldim.
İnternetin başına geçtim.Faceye baktım, üye olduğum sitelere girip çıktım.
Sağlıkla ilgili birçok gurubu da takip ediyorum.
Siyaset gündemimiz , birbirlerini yerken, o guruplardaki kişilerin, yaşamak için nasıl mücadele verdiğini görünce, resmen şok geçiriyorum.
O guruplarda, memleketin her şehrinden insanlar var, hatta yurt dışında yaşayanlar bile var.Ortak sorunlarında nasıl güzel yardımcı oluyorlar birbirlerine, dertleşiyorlar, şakalaşıyorlar,soru soruyorlar..
Rabbim kimseye dert verip de derman aratmasın, gerçekten zor hayatlar bunlar,
Grıp, nezle değil bir hafta sonra geçsin..
Ömür boyu o hastalıkla arkadaş olmak zorundalar ve yaşamak içinde para kazanmak zorundalar…
Tip 1 Diyabet, tip 2 diyabet, çölyak, kronik böbrek hastalıkları, alerjik çocuklar..Vb..
İşte o gurupları gezerken benim kanatsız meleğim ÖYKÜM SOLAK geldi aklıma.
Diyabetlilerle ilgili gurupta altı bin kişiye yılmadan,gece gündüz, kış yaz demeden, hizmeti görev bilen kanatsız bir melek…ÖYKÜM SOLAK
Hiç kimseye eyvallah etmeyen, dik başlı, hata yapsa da asla geri dönmeyen, bana… Rabbim öyle bir tokat vurdu ki; Kör karanlıklarda ışık aradım.Bir el aradım elimi tutsun, beni karanlıklardan kurtarsın, yeniden hayatla barıştırsın…istedim…
Öyle üzüntülü günlerdi ki; bir haftada beş kilo vermiştim.
Daha öncede çok üzüntülü günlerim olmuştu…Ben bunları kendi kendime çözüp, selamete ermiştim…
Karşılaştığım bu sorunu ben tek başıma asla çözemezdim. Beni aşıyordu. Yardım gerekiyordu, bana kim yardım edebilir… bilmiyordum.Ya da güvenmiyordum..
İşte o günlerde Rabbim Öyküm Solak ‘ ı çıkardı karşıma, kendisi diyabetli ve diyabet koçluğu yapıyordu.
İki yıl boyunca Öyküm ,hep yanımda oldu..Sorduğum her soruya cevap verdi.
Diyabetin bir hastalık değil, bir yaşam biçimi olduğunu öğretti.Bana ve gurbunda ki altıbin kişiye…
Guruba girince çok geçirdim…Bu gün…Olamaz olmamalı..

Öyküm Solak kanatsız bir melekti zaten, uçup gitmişti gökyüzüne aniden..
Öyküm yok artık..
Hıçkırarak ağlıyorum, yüzünü hiç görmediğim, elini tutmadığım, o kanatsız melek için…
Gurubundaki herkes ağlıyor, herkes üzgün…
Mekanın cennet olsun ÖYKÜM keşke yaptığın şaka olsaydı..