SAVAŞ MA...

Menekşe sokağın GMK bulvarı ile
kesiştiği köşede hep aynı Suriyeli bir aile oturur, soğuk duvara sırtlarını vererek yere serdikleri incecik bir kartonun üzerin de
önlerine koydukları bir kağıt parçasına atılan üç beş kuruşu toplayıp ser sefil için deki hayatlarına devam edebilmek için.
Az aşağıda bir kaç irili ufaklı lokanta vardır, buralarda çalışan çocukların bir çoğunun yaşları daha on altısın da bile değildir.
Çoğunluğunu Iraklı Türkmenlerin oluşturduğu bu çocuklar korkak, çekingen ve endiselidirler, mesleğim icabı bende onlar ile çalışıyorum ve bir çoğunda ki memleket özlemini gözlerinde ki o puslu bakışlarından ve her fırsatta bana anlattıkları yaşamlarını, anlatırken duydukları heyecanı fark ediyorum
Ve bizlerin o bayağı, sıradan, yaşanmaz diye gördüğümüz o toprakların, onlar için ne kadar büyük bir sevinç, kardeşlik, özgürlük ve büyük bir refah olduğunu görüyorum.
Savaşı anlatırlarken yaşadıkları dramı adeta tekrar yaşadıklarını ve kaçar iken yaşadıkları o korku dolu anları anlatırlar iken o heycanı hissedebiliyorum.
Ve bunca insanın dramına şahitlik ederken aklıma şu soru geliyor
Aceba Allah; bizlerin şahit olduğu bu insanlık dışı dramı bizlere göstermek ile bize bir mesaj vermiyor mu?
Bir şeyin sonucunu öğrenmek için, insan önce o şeyi yapmalı mı?
Yoksa daha önce sonuçları hep aynı olan şeyin sonucunu görüp ve buna şahitlik edip yine yeniden o şeyi denemeli mi?

Karar siz değerli arkadaşlarımın

Gözümüzün önünde yaşanan bu trajediyi bir survivor izler gibi izlemiyelim.
Sonucu felakete yol açacak; ki sonucu bilakis gören bir toplum olarak aynı sonuçlara mazur kalmamak için UYANALIM.

İlker MAVİ