Dört yanımızda acı vardı. Dört bir yandan karahaberler geliyordu. Sanki gök yarılmıştı da müruz yağdırıyordu insanların, sevdaların, sözlerin üstüne. Ençok da çocukların ürkek gözlerine, gözlerindeki umutlara.

Meydanlar dolup taşıyor, sloganlar hançer gibi fırlıyordu dillerden. Barikatlardan, hendeklerden söz ediyordu anahaber bültenleri. Acının kıyısındaydı dünya. Çekirgeler gibi, tavşanların, ceylanların suya inişi gibi iniyordu birileri yepisyeni hecelere, kelimelere.

Felakete bulanmıştı eller. Kime baksan ihaneten kurtulacak pusatlar aramaktaydı. Birkaç çocuk kelimelerden, şiirlerden ördükleri bir örtüye bürünmüştü. Şiire sığınmıştı kimisi. Sahi ne vardı bu kelimelerde? Ne vardı da yıpratılmış imgelere kanamaktaydı kalpler? Derken cılız bir ses yankılanmıştı. Sokaktan bir kambur geçecekti...

Acı yağıyordu antetli yalnızlıkların mahzun yanlarına sığınmış birkaç iyi insan dehşeti destanlayan satırların ardından birer birer çıkmaktaydılar tedirgin gölgeler misali. Kanım aksın yalanım varsa! Çocuklar bu müjdeyi bekliyordu sanki ve kamburun bütün bunlardan haberi yoktu. Ne acıya kalkan olacak misyonu, ne kanamayı durduracak gücü; ne de teselliye muhtaçların yol arkadaşıydı o. Kambur kendi ağırlığını sezmeden ve sezdirmeden anlamını feodal gosişt bir türkü ıslıklayarak girme telaşındaydı varoş ruhların yanık bağrına. İnadına susuyordu. Susarak zorluyordu evrenin şehre açılan kapısını bir devrimci edasıyla. Ama kambur devrimden söz bile etmemeye yeminli gibiydi.

Acı yağıyor düş artık sokağa kambur! diye deviniyordu sanki sabırsız diller. Kanırtarak dillerin, dillerin, kültürlerin namus kriterlerini. Düş artık! Defterlerde tekmil şiirler. Duvarlarda yazılar. Canımızda yangın var! düş artık sokağımıza! Sokaktan hanemize, hanemizden soframıza. Narin bir kadın gibi yayarak saçlarının kokusunu, ki kurtulalım dilimize karabasan gibi çökmüş kelimelerin illetinden. Ki Kambur bunları kaale bile almaz!

Belli ki uzaklardan kambur. Kimbilir hangi meczup tanrılarla didişmekten, hangi çingene türküleri ile sevişmekten; hangi yara kabuklarının ardından gelmekteydi. Bütün dinlerin, ideaların, ritüellerin ötesinden gelmekteydi kim bilir?! - ki Kamburun bunlarla hiç alakası olmaz bilirim....

Sonraya saklayacak sırrını Kambur. Ne varsa çıkınında, ne varsa yaralı dilinde en sonraya!.. Ençok bir Kambur yakışırdı hem sokağa, sokağın ve sokaktakilerin yaralarını sarmaya. Ceylan ürkekliğine, suyun dalgasına, yasaklanmış şarkıların en hüzzam nakaratına; keklik gagasına... Dost muhabbetine. Acılara. Sevdalara bir methiye gibi dizilen şiirleri, öyküleri merhem gibi herşeyin ve herkesin yarasına sürmeye ençok bir Kambur yakışırdı. Ki biliyorum Kambur bunlarla da ilgili değil...


Kambur Fanzine selam olsun...