Bilinen bir hikayeyi üslup farkı ile bir de ben anlatmak istiyorum.
Bir yavru akreple bir kurbağa yavrusu arkadaş olmuşlar. Dostlukları o kadar ilerlemiş ki biribirlerini görmedikleri gün üzüntülerinden hasta olurlarmış .
Anne kurbağa, yavrusunu yanına çağırarak, "akrebin tehlikeli bir yaratık olduğunu onunla arkadaş olmamasını ve yolunu ayırmasını" istemiş. Fakat yavru kurbağa annesine, "ben onun hiçbir zararını görmedim ,o beni çok seviyor ve her zaman bana yardım ediyor" demiş.Bunun üzerine anne ileride olacak tehlikelere dikkat çekmişse de bir türlü yavru kurbağayı ikna edememiş.
Günler günleri, günler haftaları kovalayıp ikisi de büyüyüp olgunlaşmışlar.. Arkadaşlıkları da bozulmadan devam etmiş. Bir gün yiyecek ararken bir nehrin kenarına gelmişler. Akrep karşıya geçmek için bir yol aramış fakat bulamamış. Kurbağa cup diye nehre atlayarak başlamış yüzmeye...
Akrep kurbağaya seslenerek "kurbağa arkadaşım ,beni sırtına alırsan rahatça karşıya geçeriz" demiş. Kurbağa o an annesinin kendisine yaptığı nasihatlerı hatırlayıp akrebin tehlikeli bir yaratık olduğunu düşünerek : " Hayır sen beni sokarsın!" diyerek, kabul etmemiş.
Akrep, kurbağaya yemin ederek , "ben seni nasıl sokarım sen ölürsen ben de suda boğulurum, benim hayatım senin, senin hayatın da benim yaşamama bağlı değil mi; hem bunca zamandır arkadaşız, bu güne kadar benden bir zarar gördün mü " demiş.
.
Akrebin anlatımından tatmin olan kurbağa, "gel sırtıma beraberce karşıya geçelim" diyerek, akrebi omuzuna almış... Akrep kurbağanın sırtında , nehrin tam ortasına geldiklerinde , akrep kurbağayı sokmuş.
Zehir damarlarına yayılmaya başlayan kurbağa akrebe dönüp: "Hani beni sokmayacağına dair söz vermiş,yemin etmiştin; şimdi ben ölüyorum, ben ölünce sen de boğularak öleceksin; bunu neden yaptın ? " demiş?
Akrep biraz mahcup ve biraz da üzgün cevap vermiş:"Ne yapayım arkadaş. huyum kurusun bu benim doğamda var; sokmadan yapamazdım. " demiş (Halit ÖZDÜZEN)