İnsanlar bugüne kadar ne yaptıysa hep kendileri için yaptı. Her ne kadar başkaları için bir şeyler yaptıklarını idda etselerde özünde hep kendileri için çaba sarfettiler. Başkaralı .için bir şeyler yapmadılar demiyorum, öncelikleri hep kendileriydi
Buna birkaç örnek gösterebilirim.
Bir insanı sevdiniz, çok sevdiniz öyle böyle değil, ama karşılığında aynı sevgiyi beklediniz.
Her ne kadar karşılıksız seviyorum diye itiraz etsenizde içinizde gizlemeye çalıştığınız sevilme duygusunu gizleyemediniz. Çünkü insanın doğasında ihtiyaçlar başrol oynar. Bizler insanız, cinsel ihtiyacımızı karşılamamız gerekiyor, bu yüzdendir ki karşı cins bir insana baktığımızda aklımıza ilk cinsel ihtiyacımız gelir ve yine bu yüzden dir ki bizi sevecek, bizimle birlikte olup ihtiyacımızı karşılayacak birilerini ararız. Her ne kadar aksini idda etsenizde özü budur. Yani demek istediğim bir kişiyi kendi ihtiyacınız için seviyorsunuz, kendi ihtiyaçlarınıza karşılık verebilmesi için değer veriyorsunuz. Bu da demek oluyor ki insan her şeyi kendisi için yapıyor.
Cinsel ihtiyacı geçelim, sevdiğiniz bir insanı mutlu etmeye çalışıyorsunuz, ona hediyeler alıyorsunuz, şiirler yazıyorsunuz, şarkılar söylüyorsunuz ve bunlara benzer bir sürü şey. Siz onu mutlu ettiğinizde sizde mutlu olursunuz. Şimdi bu görüşümün ardından şu soruyu sormak istiyorum. “İnsanlar mutlu olmak için mi mutlu ederler, yoksa mutlu ettikleri için mi mutlu olurlar?” Bence mutlu olmak istedikleri için mutlu etme ihtiyacı duyarlar, karşılığında bir şey beklemediklerini iddaa etselerde aksine karşılığında bir şey mutlaka beklerler. “Bu devirde kim kime durduk yere iyilik yapmış.” Sözü de cuk oturdu.
Mesela aileniz, sizin hep başarılı olmanızı ister ama sizin ne istediğinize önem vermezler.
Onların amaçları sizleri iyi, topluma faydalı, saygı değer bir birey olarak yetiştirmek.
Hep isterler ki mühendis olun, memur olun, aman illa masa başında bir işiniz olsun. Bunları istemelerinin sebebi sizleri düşündüklerini mi zannediyorsunuz, yani belki biraz düşünüyor olabilirler ama onlarında özünde “ne kadar iyi bir evlat yetiştir miş vallahi helal olsun” cümlesini duymak yatar. Bu onları mutlu eder, gördünüz mü bakın insanın önceliği nasılda kendisi.
Hani hep sorarlar ya “kendin için bugün ne yaptın?” sen aslında kendin için her saniye bir şeyler yaptın. Aldığın nefes bile kendin için. Bir sokaktan geçiyorsun, sokak başında bir dilenci “allah rıza için bir sadaka” diyor ve cebinden bir bozuk para çıkartıp atıyorsun. Senin özünde dilenciye iyilik yapmak değil, allahın rızasını kazanmak yatıyor. Bak gördün mü yine kendin için bir şey yaptın.
Bir huzur evini ziyarete gittin, ordaki yaşlı teyzelerleler amcalarla sohbet ettin, ellerini öptün belki bir kaç hediye götürdün giderken, bir kaç kek, kurabiye. Sen oraya gittiğinde, onlarla konuşup sohbet ettiğinde mutlu oldun, belki sen şimdi her mutsuz olduğunda oraya ziyarete gideceksin. Bak gördün mü nasıl da yine kendin için bir şey yaptın, başkası için bir şey yapmadın demiyorum sana, önceliğin hep kendin oldun, hep kendimiz olduk, hep kendileri oldular, olacaklar.
Bu arada ben bu yazıyı da kendim için yazdım haa…