Sanıldığı gibi 1998 yılında yılında başlamadım hayata.Başlatıldım.Yanlış anlaşılmasın sakın.Ben bu hayatı yaşamak zo-run-day-mışım!Ben dünyaya ne kendi isteğimle geldim ne de gideceğim.Şuan 17 yaşındayım.17!Ne demek ya.Koskoca 17 yıl!Hep acıya,eksikliğe,mutsuzluğa programlanmış bir sistem.Bu sistem hayata geçirileli 17 yıl olmuş tam.Buna aracı olan annem var sadece yanımda.Evet,sen sormadan ben söyleyeyim:babam yok!Babam sadece yok benim için.Yok’un sözlükte ki karşılığı babam.YOK;aklıma 17 yılda zorla kazıdığım anlam!Ne garip olmayan şey için çırpınıp durdum.An itibariyle ruhum umutsuzluğun yeni bir boyutunu yaşıyor.Ne söylesem ki, ne desem anlarsınız beni?Yıkıldım işte.İntihar edipte ölemiyormuşum gibi işte.Biliyorum,sevilmeyeceğim.Mucize istiyorum,gerçekleşmemesi gereken.Çok kötü şeyler var bu hayatta.Yaşanmaması gereken,görülmemesi umulan,duyulmaması beklenen.En kötüsü de ne biliyor musun?ya da söylemeyeceğim.Merak et biraz.Ben bunu öğrenmek için 17 yıl yaşadım.Her yıl her ay her gün yokluğunu yeniden öğrendim.Öğrenmeye de devam edeceğim.Ama babasızlık öğrenilmiyor be günlük!Anlamazsın.Baban giderse içinden,bir boşluk içine düşersin en derininden.Bu farklı bir şey,bilemezsin ki sen.Onun yeri ne yaparsan yap hep boş.O bunu bilmiyor.Bilmeyecek.Bilemez de.Hissedemez ki o.Çünkü benim babam değil o.Ona babam diyemedim,diyemiyorum.Her seferinde onu benim eksikliğim olarak nitelendiriyorum.Hani bazı şeyleri bir çırpı da değilde çırpınarak silermişsin ya,ben onu çırpınarak da silemiyorum!Onun bende anısı yok lakin acısı çok.Ve bu acı çok acı ama bilemezsin yine sen,göremezsin,duyamazsın.Hissedersin.İşte en kötüsü de bu sanırım sadece hissedersin.Sadece.Sonra zamanla bununla yetinmeyi öğreneceksin.İşte o zaman sen gerçek bir yetimsin!