ÜSKÜP’LÜ ENGELLİ ARİYETA AHMED’DEN
ANNE BABALARA SESLENİŞ

Engelli bir çocuk olmak engelleri daha zorlu bir yoldan gitmektir. Biliyorum; çocuklar kaç yaşında olursa olsun anne baba gözünde hep çocuk kalıyor. Bence engelli de olsa düşe kalka yetişmeli çocuk. Biliyorum, çocuğunuz farklı. Farklı ama bağımsız özgürce hareket edebilmesi çok ama çok önemli. Avrupa’nın belki de en güzel örnek alınacak yanı çocuk on sekiz yaşına geldiğinde karışılmaması, özgürleştirilesi ve hayat mücadelesinin ortasına bırakılması.

Anne baba engelli çocuğun hayatına müdahale ettiğinde neler oluyor peki?
- İnsanlar anne babası destekli engelli ile dalga geçebiliyor ve bu durum toplumda aciz, kendi başına hareket edemez bir kötü prestij oluşturuyor.
- En önemlisi de engelli çocuk yeni arkadaşlar kazanamıyor ve sürekli anne babasına muhtaçmış görüntüsü oluşturuyor.

Anne baba davranışı ne olmalı peki?
- Çocuklarını kısıtlamamalı
- Refakatçisiz bağımsız hareket etmesini sağlamalı
- Düşmesine izin verilerek hayatı öğrenmesi sağlanmalı. Anne baba izlemeli ama çocuğuna izlediğini hissettirmemeli.
- Özgür bırakmalı.
- Mesleki anlamda gerekli araştırmaları yaparak çocuğuna tavsiyelerde bulunmalı ve kararları kendisine bırakmalı.

Benim ismim Ariyeta. Edebiyat mezunuyum. Benim almış olduğum diplomam hem annemin, hem babamın, hem ablamın. Ben bir adım attıysam annemin babamın desteğiyle ikinci adımlarımı daha bir özgüvenle attım. Hiçbir zaman bana ikinci engel olmadılar. Gerekli yerlerde benimle birlikte gezdiler, okudular, eğlendiler. Ama hiçbir zaman özgürlüğüme müdahale edici tutumlara girmediler. Allah razı olsun onlardan. Onları çok seviyorum. Babamı yakın zamanda kaybettim ama yokluğu her daim kalbimde. Biliyor musunuz? Engelli çocuklu ailelerde aile bağı çok daha ince, çok daha güçlü. Sözlerime son verirken Türkiye’yi ve Recep Tayyip Erdoğanı çok sevdiğimi de belirtmek istiyor, saygılarımı sunuyorum.