Trenler bir gece alıp gidecek seni
Bir gece vakti ayrılacak ellerimiz
Hüzün sokağına yalnız döneceğim
Joan Baez yine o şarkıyı söyleyecek
İnce bir yağmur düşecek denize
Ve şehir söndürecek ışıklarını bir bir
Sen yaşadığımız güzel günleri düşüneceksin

Gemiler acı acı ötüp gidecek uzaklara
Sevda yüklü keder yüklü hasret yüklü gemiler
Kaderine küsmüş bir tayfa küfredecek sulara
Ama İzmir’de yine çalgılar çalacak
Hüznü kadehlerde eritecek insanlar
Sonra sarhoş kahkahalar çınlayacak sokaklarda

Bensiz bir sabaha açacaksın gözlerini
Geçmiş zamanların hüznüyle dolacaksın
Tünel tramvayında bir yaşlı kadın
Sana yalnızlığını hatırlatacak
Eve dönerken bir kişilik alacaksın ekmeğini
Tabağım kaşığım masadan kalkmış olacak

Bense Karşıyaka’da açacağım gözlerimi
Minarelerden sabah ezanları okunacak
Beyaz güvercinler uçacak çatılardan
Ama İzmir yine mahzun, yine kederli kalacak
Konak Meydanı’nda bir kez daha duyacağım garipliğimi
Bir yalnız çiçek bir uzak yıldız bir içli şarkı
Bana hep seni hatırlatacak