(Karı koca çalışmaktalar. Yıllar var ki hala unutamadığım bir şeydi, evde iki eşin çalıştığında sorunlarla karşılaştığı. Günlerden bir gün okullar açılmış ve okula gitmek için hazırlık yapılıyordu...)

Çorabım yine kaçmıştı, son kalanı da dolabımdan çıkardım.
Allah’ım neler görüyorum bu da aynı, neyse ki pantolonumun altında kalan kısmı. Öğretmen olduğumdan kıyafetim düzün olmalı tertemiz, sonra ne der öğrencilerim. Her ay yeni kıyafetler almam gerekiyor maaşım da ona göre. Eşimin bana verdiği yetmiyordu. Sürekli tartışıyorduk benim param senin paran diye.
Bir gün eşimi karşıma aldım, gel karşılıklı konuşalım dedim.
Önce kızdı tabi:
Bu böyle olmaz, bana harçlık veriyorsun tamam. Ama olmuyor ben bundan bir şey anlamıyorum. Arkadaşlarımla yemeğe gitmek istesem gidemiyorum, Sırf elimdeki yetmez diye. Kendi isteğimle gönlümce maaşımı harcayamıyorum.
Sen bana ve evine bakmak zorunda değil misin ?
Yüzüme baktı baktı ve gözlerinin altı kızarmaya başladı yavaştan; anladım ki kızmıştı.
Bir adam var karşımda beni mecbur etmiş gibi çalışmaya.
Ellerini başına koydu düşünmeye başladı ve bir sigara yaktı.
Ben üzerine fazla gitmiştim galiba.

Bak eğer anlaşamıyorsak buraya kadarmış diyelim bırakalım bu birlikteliği. Bana bağırmaya başladı.
---Nasıl olur neler söylüyorsun. Bu çocuklar ne olacak. Benim neler yaşadığımı biliyor musun ancak yetiyor. Halbuki benim maaşımı başka yerlere harcamasını biliyordu.
(Adam kalktı öyle kızmıştı ki tamam dedi
’’SENİN PARANA İHTİYACIM YOK’’)
--- Okula gitme vaktin geldi, sen hala orada mısın... Dedi ve kapıyı çarpıp gitti. Ne olacak bilmiyorum.
(Başımdan kaynar sular döküldü, ne diyeceğime şaşırmış vaziyette öylece kaldım. Söylediğime de pişman olmuştum. Yine okulun yolunu tuttum.)

Behçet Bük