Vücuda hapsolan oksijen süresi gittikçe aşağılara çekiliyor .Zaman durmaksızın akıp geçiyor.Ağlıyoruz heyecanlanıyor ,gülüyoruz ,üzülüyoruz ,sevinç çığlıkları attığımızda oluyor bir köşede derin düşüncelere dalarken ani bir çakmak sesinin yankısında sigaramız dan çektiğimiz de oluyor. Âmâ aslında sonuçlar hep aynı doğarken de ağlıyoruz, yaşarken de ağladık ve ölürken de ağlayacağız. İçimizde bitmek bilmeyen bir burukluk hep var .Tünelin sonunda ki ışık tüm şiddetiyle bir cevahir gibi. Noktasal paraleller de kıyasıya mücadelede yaşam savaşı .Hunharca elde edilen dakikalar ve sonunda kısa bir göz yumuş ardından bilinmezde ki kontrolsüz çoğalım. Başlangıçlar ve bitişler hep acı, yorgunluk, üzüntü barındırıyor .Sürekli koşuyoruz hiç durmadan, renkli mataralarımız göğüs kafesimiz de ,her yudumda daha da boşalırcasına giden yaşam özütümüz…
Her şeyden önce zamana hapis yapışık bir ruh besliyoruz yaşamımızda. Unutulansa sonsuz yansımanın bir gün tanınmadık bir zamanda noktalanacak olmasıdır....